We hebben allemaal een verhaal nodig

In Draaidagen lezen we verschillende verhalen die vanuit een aantal perspectieven verteld worden. Diverse moderne en historische thema’s vloeien op een geloofwaardige manier samen. Verleden, heden, film en werkelijkheid, worden op een prachtige manier met elkaar verbonden.
Judith geeft haar dementerende oma haar eigen verhaal terug als ze haar op de filmset helpt muizenkeutels over de cupcakes van de acterende SS-soldaten te gooien. "'Die vrouw geeft ze te eten. We moeten iets doen. Kom!' (...) Ik ben zo blij dat je de leiding neemt. Zo kende ik je." Een scene waarin alles samenkomt.
Draaidagen is zeer beeldend en bij vlagen poëtisch geschreven. De passage waarin het haar van Judith wordt afgeknipt, om nog maar een voorbeeld te noemen, heeft mij diep geraakt. Het afwisselende gebruik van het ik- en het jij-perspectief gaf mij het gevoel 'erbij' te zijn.
Dit boek ga ik zeker nog een keer lezen!