Rauw, emotioneel en prachtig verwoord

Als je de synopsis zo leest, denk je vast ‘Oh dit boek klinkt heel fijn’. Dat was wat ik dacht, ook toen ik eraan begon. Fotograferen is een grote hobby van mij dus dat vond ik echt tof. Dan Boris en Emma. Je weet gewoon dat ze verliefd worden. Maar dan. Oh boy. Ik zal proberen niet teveel te verklappen, maar als ik je zeg dat het boek me vooral aan ‘Voor jou‘ van Jojo Moyes en ‘The fault in our stars‘ van John Green deed denken, weet je denk ik al genoeg.

Tot ongeveer 1/3 van het boek gaat het nog. Dan komt het heftige gedeelte. En geloof me, dat is heftig. Ik heb zeker een groot deel van het boek huilend gelezen. En dan bedoel ik echt huilend, tot het snot uit mijn neus liep en ik de tissues niet kon aanslepen.

Maar wat heeft Susan van Eyck dit prachtig verwoord. Dit is namelijk haar debuut en als je het boek leest, kan je dat bijna niet geloven. Het verhaal zit ongelooflijk sterk in elkaar, het is geloofwaardig en echt heel emotioneel verwoord. Een debuut is altijd een dingetje, je zet de toon voor de komende boeken die je misschien nog wilt schrijven, maar ik weet niet hoe Susan van Eyck dit kan overtreffen.

Ik was er dan wel niet op voorbereid dat het zo heftig zou zijn, toch heb ik, ook al klinkt het raar, van begin tot eind genoten van dit boek. Het gaat namelijk niet alleen over dat hele heftige, het gaat ook over keuzes maken, jouw keuzes en niet die van een ander. Dat er misschien toch een andere kant zit aan een mening van een ander en dat je ook keuzes voor jezelf kunt maken waarbij je anderen betrekt. Die onderliggende boodschap komt heel duidelijk over en man oh man, wat heb ik daarvan genoten.

Ik kan niets anders dan 5 sterren geven aan een boek dat mij zo hard heeft laten huilen. Ik heb me ingeleefd in Emma haar emoties, maar ook naar haar keuzes geluisterd. Rauw, emotioneel, prachtig verwoord. Ga dat gewoon lezen.