Doodsangst werd zelden zo treffend verbeeld!

Afgelopen zomer on the road door Zuid-Europa, las Firma Tacker & Tape 'Een bloedovergoten dageraad' van Anthonie Holslag​. 'Een bundel voor de fijnproever en liefhebbers van subtiele horror', staat op de achterflap geschreven. De subtiliteit zit hem in het huiveringwekkende spel dat met en in het hoofd van de personages gespeeld wordt. Soms zo naargeestig en levensecht, dat je blij bent dat het een boek is dat je even weg kunt leggen om bij te komen... De personages uit de verhalen kunnen dit niet - the horror, the horror! - besef je, wat ook geldt voor cliënten met PTSS naar wie de opbrengst van het boek toegaat (via donatie aan de War Trauma Foundation). En daarmee is deze geslaagde cirkel rond.
Onze ultieme favoriet? Dossier patiënt "Z". In dit verhaal beschrijft Holslag de nachtmerrie van iedere therapeut. Hallucinaties die een vorm aannemen waar geen behandeling, geen pilletje tegen bestand is. Kleine, griezelige meisjes, al dan niet met rode kapjes, werden door Nicolas Roeg al eens op huiveringwekkende wijze opgevoerd in 'Don't look now' en zorgden in Japanse horrorfilms al vaak voor de nodige schrikeffecten met een duidelijk psychologische onderlaag. Bij Holslag is die onderlaag ook steeds aanwezig, sterker nog: het is een laag die overal inkruipt, waardoor de in het verhaal beschreven 'psychotische besmetting' regelmatig de kans krijgt het boek uit te kruipen.
Wij waren dan ook blij dat we op Franse en Spaanse parkeerplaatsen geen kleine meisjes met rode kapjes tegenkwamen... Dat we wél belandden in een hotelkamer met het onheilspellende nummer 6, waar 's nachts gegil en onbestemd geklop ons getergd gehoor binnendrongen en waar een van ons zijn been openhaalde op zoek naar het toilet, zullen we maar 'toevallig' noemen. Net als het toevallig is dat een ander favoriet verhaal in Holslags bundel de titel "Bungalow 6" draagt natuurlijk...

IJzersterke verhalen kortom, geschreven in kraakhelder proza, waardoor de bloederige chaos van de horror nog beter tot zijn recht komt.
Ten slotte nog dit: de zeer persoonlijke introductie over de eigen ervaringen met geweld en PTSS verdient bewondering, waardering en misschien daarom alleen al die vijfde ster. Het gebeurt ten slotte niet dagelijks dat we stilstaan bij de motieven van daders van extreem geweld naar anderen en de effecten daarvan op de slachtoffers. Dat zouden we vaker moeten doen en deze bundel levert daar op literaire wijze een bijdrage aan.
Doodsangst werd zelden zo treffend verbeeld!