Perpetuum mobile van de literatuur

De diepste verborgen herinnering van de mens van Sarr is een boek dat voornamelijk gaat over boeken, schrijvers en literatuur zelf. Het verhaal gaat over de zoektocht naar Elimane, een ooit bekende Senegalese schrijver die na het publiceren van een bekend boek onder mysterieuze omstandigheden verdween. Tijdens zijn reis om de sporen van de vermiste auteur te volgen, groeit de hoofdpersoon, die toepasselijk ook een schrijver is, op naar zijn voorbestemde rol als schepper, bepaald door het lot.
Sarr is een grote erudiet, zijn verfijnde en sublieme passages zijn prachtig om te lezen. Zijn spelen met de taal geeft de lezer veel plezier.
Helaas verliet me tijdens het lezen de vraag niet, voor wie Sarr dit boek heeft geschreven. Dit taalniveau kan misschien niet in de smaak vallen bij de meerderheid van de lezers. Is dat de rol van literatuur, om alleen voor de uitverkorenen te zijn?