Een verhaal over hoop, vriendschap en liefde.

Het gaat over Patch, een jongen uit een klein Amerikaans dorpje, die als kind wordt ontvoerd. Hij zit opgesloten in een pikdonkere kamer en denkt dat hij helemaal alleen is – tot hij ineens een hand voelt. Die hand hoort bij Grace, een meisje dat ook is meegenomen. In dat complete duister worden ze elkaars houvast.

Als Patch uiteindelijk ontsnapt, is er helemaal geen bewijs dat Grace ooit bestaan heeft. Niemand kent haar, niemand zoekt haar. Maar Patch weet wat hij heeft meegemaakt en kan haar simpelweg niet vergeten. Vanaf dat moment draait zijn hele leven om haar vinden – al duurt dat jaren, zelfs decennia.

En dan is er Saint, zijn beste vriendin van vroeger, die hem nooit heeft opgegeven. Terwijl de rest van het dorp hem langzaam vergeet, blijft zij zoeken, vragen stellen en doorgaan. Haar band met Patch, die vriendschap en die loyaliteit… echt prachtig en hartverscheurend tegelijk.

Wat ik zo goed vond aan dit boek? Het zijn niet alleen de spanning en de geheimen – hoewel die er zeker zijn – maar vooral hoe echt de personages voelen. Niet alleen Patch en Saint, maar ook de mensen om hen heen. Je leeft met ze mee, voelt hun verdriet, hun hoop, hun woede. En ondanks dat het verhaal heftige thema’s raakt (zoals misbruik en trauma), weet de schrijver dat op zo’n manier te brengen dat het niet alleen donker voelt. Er zit ook humor in, en warme momenten die echt binnenkomen.

De hoofdstukken zijn lekker kort en de perspectieven wisselen, waardoor je steeds denkt: oké, nog eentje dan. En voor je het weet ben je halverwege het boek. Het verhaal bouwt zich slim op, laagje voor laagje. Geen goedkope plottwists, maar wendingen die echt iets toevoegen.

Het is een mix van een thriller, een mysterie en een soort tragisch liefdesverhaal – maar vooral is het een verhaal over vasthouden. Aan een herinnering, aan een vriendschap, aan hoop. En dat blijft nog even bij je hangen nadat je het uit hebt.