Knappe constructie tussen filosofie Schopenhauer en de gebeurtenissen in de groepstherapie

Boek in romanvorm over de filosofie van Schopenhauer afgezet tegen de medemenselijkheid van de hedendaagse psychotherapie.
Het boek start met het verhaal van de psychotherapeut Julius Hertzfeld die door een hersentumor nog een jaar te leven heeft. Hij neemt zich voor om het jaar door te gaan met de wekelijkse bijeenkomsten met zijn therapiegroep, het werk dat hij het liefste doet en waar hij de meeste voldoening uithaalt. Daarnaast wil hij contact zoeken met cliënten die hij in het verleden begeleid heeft zonder resultaat. Daartoe zoekt hij contact met Philip, die aangeeft dat hij zijn meester gevonden heeft in de filosoof Arthur Schopenhauer die leefde in de 19de eeuw.
Het boek volgt beurtelings het leven van Schopenhauer en de verschillende karakters in de therapiegroep, waaronder Philip en Pam. Elk afzonderlijk karakter verschuilt zijn of haar eigen dilemma achter de schuld leggen buiten zichzelf. Gaandeweg komt ieder eraan toe om zich open te stellen en het werkelijke dilemma te benoemen.
Ik heb het boek met grote interesse gelezen. Door de prettige schrijfstijl goed is de theorie van Schopenhauer goed te volgen. De cliënten zijn prototypes voor verschillende casussen, waardoor ik me niet echt betrokken voelde bij hen als persoon, maar wiens ontwikkeling ik geboeid volgde. Wat ik niet verwacht had gebeurde toch: aan het einde van het boek voelde ik emotie.
Een heel goed geschreven boek met informatie die er steeds toe doet. De verschillende inzichten van Schopenhauer passen steeds bij de ontwikkelingen binnen de groep.