bijna onverdraagzame verdrietige schoonheid

Je begint erin en legt het niet meer weg.
Mooi poëtisch taalgebruik en knap door elkaar heen lopende verhaallijnen geven een bijzonder beeld van een jonge actrice die doorlopend wisselt van rol om zich staande te blijven houden.
Sarah verliest zich regelmatig in haar eigen wereld, om te ontsnappen aan diverse situaties van de echte wereld om haar heen. Haar verhaal neemt je mee naar een eigen "intieme vreemde" waar het verdriet voelbaar is maar niet alles overstemt. Dat zou pas echt onverdraagzaam zijn.