Zo weinig woorden om zoveel te vertellen

Het verhaal speelt zich af op het platteland in de regio Wexford in Ierland.
Mary de moeder van “het meisje” is zwanger van haar zoveelste kind terwijl ze eigenlijk al geen geld hebben om de voorgaande kinderen te verzorgen. De vader vergokt het geld en moeder moet proberen het gezin en de boerderij draaiende te houden.

Daarom wordt er besloten dat “het meisje” bij haar oom en tante gaat logeren. Haar vader brengt op zondag weg in de kleren die zij aanheeft. In eerste instantie vindt ….. het doodeng bij deze wildvreemde mensen maar gaande weg gaat zij steeds meer van de Kinsella’s houden. Ze geven haar de aandacht en liefde die zij nog nooit van haar ouders heeft ontvangen. Ook is er altijd voldoende eten en stimulering om iets van het leven te maken. “Het meisje” ontdekt dat het leven ook anders kan zijn.

De Kinsella’s hebben geen kinderen, later in het verhaal ontdek je dat ze wel een zoon hebben gehad maar dat hij is verdronken in de beerput.
Tot op een dag een brief komt dat ze teruggebracht moet worden omdat de school weer gaat beginnen.

Het verhaal wordt verteld in de “ik vorm” door “het meisje”. Pas toen ik deze recensie ging schrijven ontdekte ik dat het meisje nooit een naam heeft gekregen in het boek. Ik had dat dus helemaal niet gemist. Oom John wordt de hele tijd Kinsella genoemd en tante Edna wordt aangeduid als “de vrouw”.

Het verhaal is prachtig geschreven en aan het eind was ik tot tranen toe geroerd. Ik ben benieuwd naar de film die gemaakt is n.a.v. deze 54 pagina’s.