Het levensverhaal van Gidon

Gidon is als klein kind samen met bijna zijn hele familie gedeporteerd naar Theresienstadt. Hij verliest 26 familieleden tijdens de oorlog en overleeft deze enkel met zijn moeder. In het kamp zijn hij en zijn moeder ook steeds bij elkaar gebleven. Hij beschrijft kort het verhaal uit zijn kinderjaren en ook zijn belevingen in het kamp worden mi fragmentarisch weergegeven. Misschien ook wel logisch als je bedenkt dat hij dit allemaal als klein jochie heeft meegemaakt en door kinderogen ziet.
Het geeft wel een beeld over het kamp Theresienstadt en was toch wel een ander kamp was dan de meesten.
De nadruk echter, wordt met name gelegd op zijn leven erna en hoe zijn jeugd hem heeft gevormd en tot de inzichten is gekomen die hij nu heeft. Hij heeft in meerdere landen gewoond en heeft zich uiteindelijk in Israël blijvend gevestigd.
Gidon komt over als een spring in het veld en zijn passie ligt bij zijn familie, dans, gemeenschap en werk.
Indrukwekkend is zijn optimisme, doorzettingsvermogen ondanks alle tegenslagen die hij in zijn leven meemaakt. Bewonderenswaardig is hoe hij tot en met nu toe actief blijft, zowel in werk als een positieve rol vervullen binnen zijn familie, gemeenschap en maatschappij.
Het boek is niet chronologisch opgebouwd en door steeds weer kleine stukjes uit zijn levenservaringen te noemen wordt diepgang gemist en blijft het geheel oppervlakkig. De vraag is dan in hoeverre hij met dit boek mensen weet te raken. De ondertiteling suggereert dat je iets leert over levenslust, maar misschien is het uitdagen tot reflectie meer op zijn plaats.
De ietwat belerende toon vanaf ongeveer de tweede helft van het boek is wat jammer.
Het is dan ook moeilijk aan te geven voor wie dit boek aan te raden is. Iemand die nog weinig van de holocaust weet en ook nog weinig heeft nagedacht hoe hij/zij in het leven staat??