Aangrijpende historische roman over een voor mij onbekend stukje Nederlandse geschiedenis

Deze historische roman begint rond 1820 in Amsterdam en geeft een kijkje in het toenmalig harde bestaan. Patricia gebruikt oude woorden en spreuken (b.v. Boldootman , landauer, rode loop, moederkoren en kaasjeskruid). Ik moest soms het woordenboek erbij nemen maar hierdoor kon ik mij wel gemakkelijker in de tijd verplaatsen. Het verhaal wordt hoofdzakelijk vanuit de beleving van drie personen beschreven; Wouter, Karel en Neeltje. Karel en Neeltje zijn (wees-)kinderen die van Amsterdam naar Drenthe worden gebracht. Zij varen 2 dagen over de Zuiderzee om in Meppel te komen, waarna ze nog urenlang moeten lopen naar Veenhuizen. Hier is een kolonie gebouwd waar zij in een soort barak verblijven. Zij leven een hard bestaan. Het is hard werken, de maaltijden zijn afgepast en de hygiene laat ver te wensen over. Karel en Neeltje laten, ondanks hun jonge leeftijd hun veerkracht en ook hun onschuld en goedheid zien. Wouter is de directeur van de kolonie. Hij leeft in weelde leeft en ziet de kolonie als een weldadigheidsinstelling waar de kinderen blij mee mogen zijn, Karel en Neeltje ervaren deze plek als een gevangenis waar geen ruimte is voor het individu ("voor eigendunkelijk handelen en mondigheid is hier geen plek") en ze behandelt worden als een stelletje misdadigers.
Wouter kijkt neer op deze kinderen, heeft totaal geen empathisch vermogen en is vooral bezig met zijn reputatie, zijn vrouw Stansje en dat er geld in het laatje moet komen. Het gekonkel met de overheid (toen koning), het onder de tapijt vegen van gruwelijke misstanden zodat nog meer kinderen komen, is gewoonweg hartverscheurend. De kinderen hebben al zoveel moeten verduren, dat het heel wrang is dat de volwassenen hun het leven nog moeilijker maken. Ze moeten hun opziener zelfs vader noemen en de straffen zijn niet van de lucht. Ook hoe men in die tijd naar de vrouw keek komt pijnlijk naar voren. Handwerken, kinderen krijgen en zich niet met zaken van de mannen bemoeien. Ze hebben gewoon niets te vertellen. Had Stansje meer kunnen doen, is zij laf geweest? Dit vraag ik me dikwijls af, tijdens het lezen van het boek.
Ik heb het niet in een ruk uit kunnen lezen, daarvoor greep het me soms te veel aan, maar dit boek kan ik alleen maar aanbevelen. Een absolute topper voor mij.