Lezersrecensie
Was het het waard?
Na ruim twaalfduizend pagina's verdeeld over veertien vuistdikke delen bereikte ik vanochtend eindelijk het einde van het Rad des Tijds.
Een avontuur dat ik ruim acht jaar geleden begon met het Oog van de Wereld, destijds nog totaal niet op de hoogte van de monsterserie die erop zou volgen.
Het was een lange reis die me als lezer regelmatig op de proef stelde. Met name de middelste delen van de serie waren lastig om door te komen en zorgde ervoor dat ik de boeken regelmatig opzijschoof, om er later altijd weer met frisse moed in verder te gaan. De gedetailleerde wereld van Jordan bleef me op de een of andere manier altijd trekken, met name door de belofte van een episch einde aan het eind van de rit waar alle verhaallijnen bij elkaar zouden komen. Dat einde is er nu, met hulp van Brandon Sanderson.
En, eerlijk is eerlijk, in "Het Licht van Weleer" wordt de handrem die er in de eerdere boeken vaak op zat volledig losgelaten. Na eindeloze verplaatsingen van de schaakstukken is de Laatste Slag eindelijk aangebroken, en het boek opent meteen al goed met een zeer sterke opening waarin Rhand alle leiders van de verschillende facties in de wereld - inmiddels grotendeels ingevuld door zijn eigen vrienden - bij elkaar roept om samen een strategie te verzinnen voor de strijd die komen gaat. De emoties lopen hoog op, en dat belooft veel goeds voor de rest van het boek.
Het duurt daarna niet lang voordat de echte veldslagen losbarsten, en vanaf dat moment is er zo'n 700 pagina's lang geen houden meer aan. Het eerste deel vindt plaats op meerdere plaats, tot de individuele slagvelden uiteindelijk allemaal samenkomen tot één laatste confrontatie tussen het Licht en de Schaduw. Na zoveel duizenden pagina's van voorbereiding is het niet meer dan logisch dat het soms nogal overweldigend kan overkomen - de oorlog en alle bijbehorende gruwelijkheden worden in veel detail toegelicht. Je hebt bijna een Warhammer-achtige kaart van het slagveld nodig (of gewoon een olifantengeheugen) om alle strategische acties en troepenbewegingen te kunnen volgen. Als je daar niet van houdt, is het een behoorlijke dobber om door te komen, zeker omdat er in sommige delen weinig lucht in het verhaal zit. Gelukkig wordt er zeer regelmatig van perspectief gewisseld en heeft ieder personage een eigen kijk op de strijd, waardoor het verhaal toch goed blijft lopen. Plus, de wetenschap dat na al die jaren het einde eindelijk nabij is, is natuurlijk een extra stimulans om door te lezen.
Uiteindelijk is het einde daar, en ik moet toegeven, toen ik de laatste pagina's bereikte had ik kippenvel op m'n armen en een brok in m'n keel. Als lezer heb je na al die boeken echt het gevoel dat je in het verhaal geïnvesteerd hebt, dat de karakters echt bij jou zijn gaan horen. De emotionele achtbaan waar ze in het laatste deel doorheen gaan gaat je dan ook niet in de koude kleren zitten.
Dat is dan meteen ook het grootste nadeel: het einde dat er dan uiteindelijk komt bevredigt niet, of althans, niet helemaal. Ja, alle belangrijke verhaallijnen worden afgesloten en ja, de meeste personages vinden min of meer een lotsbestemming, maar het verhaal is desalniettemin nogal abrupt afgelopen. En dan besef je als lezer ineens: dit was het dan, het avontuur van al die jaren is voorbij. Het kan de bedoeling van de Jordan zijn geweest om het hier bewust bij te houden, maar je kunt niet anders dan jezelf afvragen hoe het verder gaat met de hoofdpersonen en de wereld waarin ze leven. Een epiloog, desnoods twintig jaar later, was leuk geweest. Nu blijf je als lezer toch een beetje op je honger zitten.
Dan rest aan het eind van de serie de vraag: was het de moeite waard? Ondanks een aantal mindere delen in het midden kan ik de vraag niet anders beantwoorden dan met een volmondig JA. Het Rad des Tijds is, hoewel verre van perfect, een serie die zich qua schaal, diepgang en detail kan meten met Lord of the Rings of A Song of Ice and Fire. Desondanks vind ik die series toch nog wel beter, in het geval van LOTR vanwege de aantrekkingskracht van de wereld zelf en ASOIAF vanwege de rauwheid, sterke personages en onverwachte plotwendingen. Maar als je op zoek bent naar een high fantasy-serie waar je jezelf moeiteloos in kunt verliezen en honderden uren in kan investeren ben je bij deze absoluut op het juiste adres.
Een avontuur dat ik ruim acht jaar geleden begon met het Oog van de Wereld, destijds nog totaal niet op de hoogte van de monsterserie die erop zou volgen.
Het was een lange reis die me als lezer regelmatig op de proef stelde. Met name de middelste delen van de serie waren lastig om door te komen en zorgde ervoor dat ik de boeken regelmatig opzijschoof, om er later altijd weer met frisse moed in verder te gaan. De gedetailleerde wereld van Jordan bleef me op de een of andere manier altijd trekken, met name door de belofte van een episch einde aan het eind van de rit waar alle verhaallijnen bij elkaar zouden komen. Dat einde is er nu, met hulp van Brandon Sanderson.
En, eerlijk is eerlijk, in "Het Licht van Weleer" wordt de handrem die er in de eerdere boeken vaak op zat volledig losgelaten. Na eindeloze verplaatsingen van de schaakstukken is de Laatste Slag eindelijk aangebroken, en het boek opent meteen al goed met een zeer sterke opening waarin Rhand alle leiders van de verschillende facties in de wereld - inmiddels grotendeels ingevuld door zijn eigen vrienden - bij elkaar roept om samen een strategie te verzinnen voor de strijd die komen gaat. De emoties lopen hoog op, en dat belooft veel goeds voor de rest van het boek.
Het duurt daarna niet lang voordat de echte veldslagen losbarsten, en vanaf dat moment is er zo'n 700 pagina's lang geen houden meer aan. Het eerste deel vindt plaats op meerdere plaats, tot de individuele slagvelden uiteindelijk allemaal samenkomen tot één laatste confrontatie tussen het Licht en de Schaduw. Na zoveel duizenden pagina's van voorbereiding is het niet meer dan logisch dat het soms nogal overweldigend kan overkomen - de oorlog en alle bijbehorende gruwelijkheden worden in veel detail toegelicht. Je hebt bijna een Warhammer-achtige kaart van het slagveld nodig (of gewoon een olifantengeheugen) om alle strategische acties en troepenbewegingen te kunnen volgen. Als je daar niet van houdt, is het een behoorlijke dobber om door te komen, zeker omdat er in sommige delen weinig lucht in het verhaal zit. Gelukkig wordt er zeer regelmatig van perspectief gewisseld en heeft ieder personage een eigen kijk op de strijd, waardoor het verhaal toch goed blijft lopen. Plus, de wetenschap dat na al die jaren het einde eindelijk nabij is, is natuurlijk een extra stimulans om door te lezen.
Uiteindelijk is het einde daar, en ik moet toegeven, toen ik de laatste pagina's bereikte had ik kippenvel op m'n armen en een brok in m'n keel. Als lezer heb je na al die boeken echt het gevoel dat je in het verhaal geïnvesteerd hebt, dat de karakters echt bij jou zijn gaan horen. De emotionele achtbaan waar ze in het laatste deel doorheen gaan gaat je dan ook niet in de koude kleren zitten.
Dat is dan meteen ook het grootste nadeel: het einde dat er dan uiteindelijk komt bevredigt niet, of althans, niet helemaal. Ja, alle belangrijke verhaallijnen worden afgesloten en ja, de meeste personages vinden min of meer een lotsbestemming, maar het verhaal is desalniettemin nogal abrupt afgelopen. En dan besef je als lezer ineens: dit was het dan, het avontuur van al die jaren is voorbij. Het kan de bedoeling van de Jordan zijn geweest om het hier bewust bij te houden, maar je kunt niet anders dan jezelf afvragen hoe het verder gaat met de hoofdpersonen en de wereld waarin ze leven. Een epiloog, desnoods twintig jaar later, was leuk geweest. Nu blijf je als lezer toch een beetje op je honger zitten.
Dan rest aan het eind van de serie de vraag: was het de moeite waard? Ondanks een aantal mindere delen in het midden kan ik de vraag niet anders beantwoorden dan met een volmondig JA. Het Rad des Tijds is, hoewel verre van perfect, een serie die zich qua schaal, diepgang en detail kan meten met Lord of the Rings of A Song of Ice and Fire. Desondanks vind ik die series toch nog wel beter, in het geval van LOTR vanwege de aantrekkingskracht van de wereld zelf en ASOIAF vanwege de rauwheid, sterke personages en onverwachte plotwendingen. Maar als je op zoek bent naar een high fantasy-serie waar je jezelf moeiteloos in kunt verliezen en honderden uren in kan investeren ben je bij deze absoluut op het juiste adres.
1
Reageer op deze recensie
