'Verpleging is - of zou dat moeten zijn- een daad van betrokkenheid, compassie en inlevingsvermogen, zonder aanzien des persoons'

Vooraf was ik ontzettend nieuwsgierig naar dit boek. Hoe het zou zijn vormgegeven en wat er in voor komt. De cover van het boek is wat simpel, maar de titel en het bijschrift trokken me gelijk. Christie schrijft dat dit boek is opgedragen als eerbetoon aan alle verpleegkundigen, patiënten en hun naasten. Tijdens het lezen van dit boek was het voor mij niet echt duidelijk voor wie het boek nou echt opgedragen was. Het was voor mij meer een autobiografisch boek dan dat ik het idee had dat het voor iemand was opgedragen. Maar goed, terug naar het boek. De inleiding en het eerste hoofdstukje, daar moest ik me echt doorheen 'worstelen', ik vond het moeilijk om door te lezen, het was namelijk vooral geschiedenis en dat trekt mij niet zo. Ook al is het de geschiedenis van de geneeskunde. Tijdens het lezen van het 'echte' hoofdstuk kwam ik wel meer in het boek. Wat wel opvalt is dat ze soms van de hak op de tak springt, wat ze naar mijn idee beter had kunnen doen in een specifiek hoofdstuk, dan wat ze nu gedaan heeft met stukjes over dezelfde onderwerpen in drie verschillende hoofdstukken.
Wel vond ik de verhalen van Christie interessant om te lezen, hoe ze met patiënten omgaat en wat ze allemaal meemaakt in de zorg. Eerst dacht ik dat het boek zich afspeelde in Amerika, maar dit bleek later om Engeland te gaan.
Christie is ook werkzaam geweest in verschillende takken van de verpleegkunde, dit was interessant om te lezen. Zo krijg je een beetje het idee wat er daar gebeurt. Tussen de ervaringen van Christie, beschrijft ze de geschiedenis van de verpleegkunde. Aan de ene kant interessant om te lezen, aan de andere kant soms wat langdradig en saai.
Wat ik zelf niet zo erg vond, maar ik kan begrijpen dat dit wel een irritatie kan zijn bij andere lezers, zijn de medische termen die Christie gebruikt in haar boek. Als je niet weet wat die betekenen dan moet je ze eerst opzoeken, en dan zit je soms niet meer in het verhaal. Wellicht had Christie achterin het boek een lijst kunnen maken wat die medische termen betekenen, zodat je het verhaal ook beter snapt. Wat ik soms ook een beetje miste waren de echte emoties van Christie, als ze die duidelijker had beschreven dan was het (voor mij) een nog beter boek geweest.
Zelf vond ik het een interessant boek om te lezen, toen ik er eenmaal in zat had ik het ook zo uit.