Wat een goed boek!!

Wat een geluk dat de omslag van het boek is veranderd en de voetbalfoto - waardoor het de schijn wekte dat dit een boek over voetballen is - werd vervangen. Het zou echt zonde zijn als lezers hierdoor het boek zouden laten liggen, want niet iedereen is nu eenmaal voetbalfan.

Dit gezegd hebbende: wat een goed boek!!
Het handelt om de diverse aspecten van een man van inmiddels ruim middelbare leeftijd: als kind, als puber, als broer, als partner, als zoon, als vader. Het boek is ingedeeld in 6 hoofdstukken die allemaal een plaatsnaam als titel hebben. De context hiervan wordt duidelijk als je het boek leest.
Het eerste deel heet 'Rotterdam'. Als geboren en getogen Rotterdammer was ik direct terug in de tijd en weer apetrots op Feijenoord. Ik vond het vooral ook een mooi eerbetoon aan Raymond Moulijn, de gehandicapte zoon van Coen Moulijn. Helaas is hij niet meer onder ons, maar hij zou het ongetwijfeld prachtig hebben gevonden dat men hem anno 2025 nog zo goed herinnert.

Dat je je in de puberteit probeert los te weken van je ouders en dit misschien op niet zo'n gezellige manier doet, hoort deels bij de leeftijd; maar in de periode waarin de hoofdpersoon Martin dit deed, moesten de meeste pubers vooral ook afrekenen met de in die tijd nog alom heersende kleinburgerlijke truttigheid van de ouders ('wat zullen de buren/de dominee wel niet denken' etc.) en deze strijd was minstens net zo taai. Het werden andere tijden met meer mogelijkheden, waar de meeste ouders zich niet aan durfden te wagen maar die jongvolwassenen graag wilden onderzoeken. Zeker niet iedereen kreeg die kans thuis en in veel families is het met de verstandhouding dan ook misgegaan.
Je bent niet alleen een product van je opvoeding maar ook van de tijd waarin je bent opgegroeid. Of je je als volwassene verder ontwikkelt of hierin blijft hangen is aan ieder voor zich, hoewel het laatste meestal niet is aan te bevelen.
Dat wij Nederlanders onszelf, overigens geheel ten onrechte, nogal geweldig vinden beschrijft Reugebrink als 'overgeërfde grootheidswaanzin van een volk dat ooit eens een wereldnatie was' en kan behoorlijk irritant zijn. Ik kon mij al lezend dan ook helemaal vinden in de reacties van de persoon Charlotte op uitspraken van Martin.

Laatste man kun je op meerdere manieren zijn: bij teamsporten zoals voetbal bijvoorbeeld, de laatste man met wie iemand een relatie heeft gehad, of de enige nog levende zoon uit een gezin.
Toegeven dat je je egoïstisch of kinderachtig hebt gedragen in bepaalde situaties is eerlijk naar je eigen gedrag kijken zonder smoesjes te verzinnen. Een echte man durft het ook te bekennen. Voetbal, geschiedenis, familie, politiek, relaties, ziekte, dood, vriendschap, het krijgen van een kind...het komt allemaal ter sprake.
En er valt ook zeker wat te lachen. Zo leer je bijvoorbeeld een heleboel andere woorden voor penis, vond ik de passage over een Duits roddelblad en Franz Beckenbauer heel verhelderend en die ene opmerking over de pruikentijd ronduit geniaal.

'Laatste man' is in een vlotte onderhoudende stijl geschreven en leest daardoor als een trein. Hoewel het verhaal is geschreven vanuit het perspectief van een manspersoon, is het zeker niet alleen een 'mannenboek' maar zullen veel vrouwen zich ook in de strekking van het verhaal kunnen herkennen.
Wat mij betreft een grote kanshebber voor Boek Van Het Jaar 2025!