Een genadeloos (h)eerlijk boek.

We kunnen rustig stellen dat wie de naam Ozzy Osbourne niet kent onder een steen heeft geleefd.
In eerste instantie beroemd geworden als zanger van de Britse band Black Sabbath, later als solo artiest. Sinds de immens populaire realityshow 'The Osbournes' kennen we ook zijn vrouw Sharon alsmede de kinderen Kelly en Jack.
Meer dan openhartig vertelt Ozzy over zijn leven als artiest en als mens, over zijn lichamelijke en geestelijke gezondheid en zijn ernstige verslavingen aan alcohol en vooral drugs. Het is ongekend hoe hij nog precies de namen wist van wat hij ooit tot zich nam en wat het voor uitwerking had, maar hij vertelt ook over de vele corrupte artsen en tandartsen (vooral in Amerika) via wie hij de drugs in grote hoeveelheden kon krijgen. Toch is het niet zo dat hij drugsgebruik aanbeveelt maar eerder dat hij laat zien hoe je als drugsgebruiker uiteindelijk verandert in een volslagen idioot die een hoop ellende veroorzaakt voor zichzelf en anderen. Bovendien neemt je lichaam hoe dan ook een keer wraak.

Zelfspot was Ozzy niet vreemd. Zichzelf omschreef hij als 'half mens, half bouten en moeren' sinds zijn ernstige ongeluk met een squad in 2003 waarbij hij o.a. voor de eerste keer zijn nek brak. Omdat het boek is geschreven in de stijl zoals Ozzy sprak, moest ik regelmatig ook erg lachen, zelfs als hij het over ernstige zaken had. Toen hij in 2019 thuis voor de tweede keer zijn nek brak (na een falikant mislukte stagedive op bed in het donker) noemde hij de afdeling Spoedeisende Hulp van een ziekenhuis in L.A. 'voor de helft een abattoir, voor de andere een dierentuin'.

Voor Sharon niets anders dan respect. Zij liep als een rode draad door Ozzy's leven en het feit dat hij toch nog de mooie leeftijd van 76 jaar heeft bereikt, heeft hij zeker mede aan haar te danken. Wat deze vrouw heeft moeten doorstaan met Ozzy, de kinderen, haar drukke werk en allemaal heeft moeten regelen, is bijna teveel voor één mens en alleen vol te houden als je heel erg veel van iemand houd. En van elkaar houden deden ze.

Ozzy was ook drager van het gemuteerde PARK2-gen, wat hij al langer wist maar waar hij nog niet zoveel last van had. Tijdens een heel lange, nare en nooit helemaal gelukte herstelperiode na zijn tweede ongeval namen ook zijn Parkinsonklachten toe; alles bij elkaar zorgden al zijn klachten ervoor dat diverse malen een tournee verzet en uiteindelijk zelfs afgezegd moest worden. Hoe zijn carrière en gezondheid over de jaren verliepen, moet je vooral zelf lezen in dit boek.

Hoewel hij grotendeels in L.A. leefde, bleef zijn hart toch altijd bij Engeland en met name Birmingham, waar hij opgroeide en zijn eerste successen beleefde met Black Sabbath. Dat ook de stad hen dank verschuldigd was, blijkt wel uit het feit dat er een 'Black Sabbath Bridge' werd gebouwd en een bankje aan de oever met daarop de afbeeldingen van alle 4 bandleden, met uitzicht op de brug en het kanaal.

Hoe ongekend populair en geliefd Ozzy nog steeds was moest hem soms weleens verteld worden, maar bleek pas echt op de dag van zijn begrafenis toen de stoet met de kist een rit door Birmingham maakte langs de voor Ozzy geliefde plekken om te stoppen bij de brug. Tienduizenden fans kwamen van heinde en ver naar Birmingham om hem de laatste eer te bewijzen en wereldwijd keken nog eens bijna 30 miljoen mensen mee via internet. Het waren zeer indrukwekkende beelden, vergelijkbaar met de begrafenis van Lady Diana.

Ozzy's begrafenis was nog maar heel kort geleden (eind juli 2025) en toch ligt de Nederlandse vertaling van zijn boek al in de winkels. De urgentie ervan blijkt wel uit het feit dat er als vertaler zelfs 6 namen worden genoemd. Redelijk uniek...net als Ozzy zelf!