Een geniaal verhaal met een lach en een traan

Daijri is nog een jongen als hij Iran ontvlucht en in een asielzoekerscentrum in Middelburg, Nederland terechtkomt. Daar ontmoet hij de mooie Zilan. Het is liefde op het eerste gezicht en ze bouwen een liefdevolle relatie op. Na een jaar of drie wordt Daijri overgeplaatst naar Leiden en krijgt hij een verblijfsstatus. Zilan moet helaas achterblijven in Middelburg, maar ze houden contact en hebben goede hoop om samen in Nederland een nieuw leven op te kunnen bouwen. Van de één op andere dag neemt Zilan echter haar telefoon niet meer op en niemand weet waar ze gebleven is. Ze staat nog wel ingeschreven in Middelburg, maar niemand heeft haar daar nog gezien. Daijri is ten einde raad en doet er alles aan om zijn grote liefde terug te vinden, maar waar moet hij beginnen?



“Zilan was mijn meisje, mijn vrouw. Ik vond alles bijzonder en prachtig aan haar. Het kreukeltje onder haar oorlel, de manier waarop ze haar hoofd hield als ze tegen me sprak, zelfs het schokje dat haar lichaam maakte als ze in slaap viel.”



Deze roman is deels op waarheid berust en wordt verteld vanuit de persoon Daijri. Hierdoor leer je hem erg goed kennen. Hij is een gevoelige, zachte jongeman, te gevoelig voor de harde wereld in Iran. Omdat zijn beide broers in een Koerdische verzetsbeweging actief zijn, hebben soldaten van de Revolutionaire Garde hem al eens gevangen genomen toen hij nog heel jong was en gemarteld. Hij moest met namen komen maar heeft nooit iets losgelaten. De soldaten hebben hem opdracht gegeven namen en gegevens te verzamelen over de verzetsstrijders tot het jaar dat hij 18 wordt en in dienstplicht moet en als hij die niet levert gaan ze hem alsnog vermoorden. Dit doet hem besluiten weg te vluchten uit Iran.

Gaandeweg het verhaal, word je meegezogen in de geschiedenis van Daijri en de de zoektocht naar Zilan. De prachtige, soms poëtische zinnen maken dat het verhaal langs al je zintuigen naar binnen sijpelt om daar vervolgens diep onder je huid te kruipen. De tedere en ontroerende bewoordingen die worden gebruikt om Zilan te beschrijven tegenover de harde, wrede werkelijkheid dat ze niet meer in zijn leven is, maakt het zo nu en dan hartverscheurend. Je hoopt zo dat ze elkaar weer terug vinden! Tegelijkertijd gebeuren er ook bijzonder mooie dingen in zijn leven, vooral de nieuwe vriendschappen die ontstaan en zijn persoonlijke ontwikkeling maakten veel indruk op me. Net als de prachtige, beeldende beschrijvingen over de muziekinstrumenten. Anne maakt dat het hout van de setar tot leven komt onder je vingers en je hoort hun prachtige klanken in je hoofd nagonzen, echt bijzonder mooi gedaan. Een geniaal verhaal met een lach en een traan en zo heb ik een roman het allerliefst.