Hou me vast zoals ik was

Jasmijn is een rasechte levensgenieter. Lachen, reizen en het leven (en zichzelf) niet altijd te serieus nemen. Tot nu toe was dat perfect voor haar. Maar nu heeft ze eindelijk het gevoel dat ze klaar is voor het serieuze werk. Ze gaat zich settelen en heeft er zin in om heel wat te bereiken in haar leven. Ze besluit al haar vriendinnen uit te nodigen, ookal kennen die elkaar niet per se. Dit is het begin van een prachtige vriendschap tussen deze 7 vrouwen. Een vriendschap die Jasmijn goed kan gebruiken wanneer ze te horen krijgt dat ze borstkanker heeft.
Gaby Rasters baseert zich voor dit boek op een waargebeurd verhaal. Het verhaal van iemand die haar nauw aan het hart ligt. In dit boek komen ook blogberichten en privéberichtjes voor. Deze zijn origineel en heeft ze van de nabestaanden mogen gebruiken. Dat maakt dit boek extra aangrijpend.
Hoe begin ik zelfs over dit boek? Het is zo heftig, puur en emotioneel. We krijgen inzicht in de gevoelens en ervaringen van het personage. We zien ook dat die ziekte niet stopt zodra je genezen bent. De schrijfster neemt je mee doorheen het hele proces. Te horen krijgen dat je ziek bent, het ziek zijn, het leven erna, de impact op je naasten,….
Ik heb meegeleefd, mee gehoopt en meegehuild met de personages. Je gaat zo op in het verhaal dat je het boek niet kunt wegleggen. Het focust ook heel mooi op de vriendschap, en wat een meerwaarde die heeft in je leven. Ik wou al mijn vriendinnen bellen om te zeggen hoeveel ik van ze hou. Het boek verhult geen enkel zwaar moment, maar wisselt ook af met mooie, inspirerende momenten.
Het laatste stukje is een brief van de schrijfster naar haar vriendin. Echt prachtig. Dit boek is een emotionele rollercoaster die je laat stil staan bij de kleine, belangrijke dingen in het leven. Een prachtig eerbetoon aan Margriet.