"Cozy cime" met een verrassend plot

Van uitgeverij Xander ontving ik een exemplaar van "De Zaak van Leven of Dood". Ik ben een gedoodverfd "true crime"-lezer en was nieuwsgierig naar dit genre.

Het boek vertelt het verhaal van Amanda Bailey, auteur op het gebied van waargebeurde misdaad. Zij onderzoekt de zaak van de "Alperton Angels", een sekte welke 18 jaar geleden tot een gruwelijk einde kwam met een groepssuïcide. Een pasgeboren baby werd gered en is sindsdien spoorloos. Bailey besluit deze vermissing te onderzoeken en dit individu op te sporen. Daarbij opent zij een beerput die zijn weerga niet kent.

Het verhaal begint vlot en neemt je snel mee. Het format is voor sommigen al bekend van de vorige boeken van Janice Hallett (ik heb er wel eens eentje doorgebladerd in de boekenwinkel :-) ). Het verhaal wordt verteld door middel van een dossier: e-mails, Whatsapp berichten, stukken uit andere boeken en getranscribeerde gesprekken. Het leest daardoor divers. Ik vond het even inkomen, maar was al snel gewend aan deze manier van 'storytelling' en begon de afwisseling leuk en verfrissend te vinden. Het boek is 480 pagina's lang maar leest door de opmaak gemakkelijk door. Voor je het weet ben je al halverwege. Ik heb het boek dan ook in 1,5 dag lezen uitgekregen.

De verhaallijn is goed opgezet. De lezer krijgt genoeg kleine hints en plottwists te verwerken waardoor je nieuwsgierig blijft naar de ontknoping. Steeds werpt Hallet je weer een broodkruimel toe om het spoor verder te volgen, tot je er achter komt dat je op een verkeerd been bent gezet. Continu word je op twee sporen gegooid. Is er sprake van een paranormale verklaring voor de gebeurtenissen of is er sprake van keiharde misdaad? Het verhaal is daarin goed doordacht en de eindjes sluiten op het einde mooi op elkaar aan. Ik vond het verhaal interessant genoeg om door te willen blijven lezen, maar het verhaal wordt nergens "nagelbijtend spannend". Ik denk dat dit boek daarom perfect in het genre van "cozy crime" past.

De achterflap belooft de lezer een "puzzelthriller" en de eerste pagina roept op om een besluit te nemen: "De documenten en de kluis terugplaatsen en de sleutel weggooien [...] of alles naar de politie brengen". Ik had daardoor iets meer interactie in het boek verwacht. Ik ging actief aan de slag met stickynotes en een potlood maar kwam na 80 bladzijden erachter dat dit helemaal niet nodig was. Gewoon het verhaal lezen is voldoende. Daarnaast hoeft de lezer ook geen beslissingen te maken over het plot. Ik was hier niet per se teleurgesteld over, maar vraag me wel af waarom de auteur heeft gekozen om deze insinuaties toe te voegen.

Met betrekking tot de vertaling viel het mij op dat er soms gekozen is tot een vrij letterlijke vertaling ("knee deep" is bijvoorbeeld in het veel minder vaak in het Nederlands gebruikte "kniediep" vertaald en "killer heels" worden "killerhakken"). Het heeft me niet gestoord, maar viel mij wel op.

Ik kom in totaal uit op vier sterren.