Een rinkelend debuut

Ik heb vaak de neiging dingen die ik lees op te zoeken. Vooral plaatsnamen, en plekken die in een roman worden genoemd, zoek ik op. Bij het lezen van Het Perenlied had ik die neiging niet, in plaats daarvan kreeg ik enorme zin in bietensoep. Ik moest dan ook stoppen met lezen, om naar de supermarkt te gaan. Ik moest bieten hebben, en dan geen voorgekookte bieten, maar die dingen die je zelf nog moet schillen en onderdompelen. In de supermarkt zei de chef van de afdeling vers dat ze alleen voorgekookte bieten hadden in een pakje. Hij zei het vanachter een mondkapje met camouflage-motief om ons eraan te herinneren dat we in oorlog zijn met het virus. Een mondkapje met groente-motief was beter geweest.

Gelukkig herinnerde ik mij een boerderijwinkel die ook aan het Overwinningsplein zit. Zo heet het niet, boerderijwinkel (gelukkig niet!), maar zo voelt het wel. Het is de winkel van fruitteler Oudenbosch. Ze verkopen er appels en andere dingen die van het land komen; kool, bieten en aardappels. In de winkel staat een man met een beige stofjas die knollen weegt in een aardappelweegschaal. Een fijne winkel. De enige vorm van marketing waaraan ze doen is dagelijks een enorme blozende kunststof appel op de stoep plaatsen. Het steeltje van de appel is afgebroken. Met drie bieten en een kool ga ik weer naar huis om soep te maken.

Dat duurt even. Écht koken kost tijd. Het verlangen naar bietensoep moet niet meteen bevredigd worden, het moet worden uitgerekt en op smaak gebracht. Of zoals een personage in de roman het uitdrukt met aan elkaar geplakte woorden:

‘Je moet lief voor ze zingen! Terwijl jeze in de warmesoep onderdompelt moetje voorze ZINGEN. Alsjegoed zingt geven ze direct hun paarse kleur aan de soep, als een sieroopje van zwarte bessen.’

Het Perenlied gaat over verlangen, een verlangen dat zo sterk is dat ze de wereld kan veranderen. De vader van de bietenkoningin kan niet meer leven met het verdriet om zijn verloren geliefde, Chad Westwick, en hij vertrekt, met achterlating van zijn dochter in het Disney-park waar ze wonen en werken, naar New York om hem te zoeken. Als zijn dochter, de bietenkoningin, zelf een geliefde verliest vertrekt ook zij naar New York om haar moeder te zoeken die ze nooit heeft gekend. Wat zij niet weet is dat ze is geboren uit het verlangen van haar vader voor Chad Westwick en Chad Westwicks verlangen naar bietensoep. Chad Westwick is omgekomen bij de aanslagen op het World Trade Center. De bietenkoningin vindt haar moeder niet in de grote stad, ze ontmoet wel een andere paarse vrouw die behoort tot de laatste telg uit een Russisch adellijk geslacht. Ze vindt ook haar vader, die op zijn beurt Chad Westwick heeft gevonden, al is het niet de oorspronkelijke Chad, maar een representatie van hem.

Ik mors bietensoep op de roman. Dat hoort niet, het boek is onteerd. Toch is van alle vlekken die van bietensoep het meest verantwoord. ‘Bietensoep is zoet,’ lees ik en ik proef het ook, ‘bietensoep is zuur. Bietensoep is suiker.’
Ik proef suiker, ik proef zuur.
‘Bietensoep is een traan uit het oog van een verdrietige ezelin die met een klein mondje Russisch spreekt.’
Ik zie de ezelin staan met neergeslagen oren op een landje langs de snelweg. Het motregent.

Het Perenlied is geen magisch realisme. Het is gewoon magisch. Het is een sprookje zoals sprookjes behoren te zijn, lief, maar ook een beetje akelig. En hoe wonderlijk het boek soms ook is, er komen uitsluitend echte personen met echte emoties in voor. Het blijft altijd echt en overtuigend.

Joost Oomen noemde zelf al eens In Watermeloen Suiker van Richard Brautigan als een roman dat hem geïnspireerd heeft. Ook dat boek heeft iets van een sprookje en er wordt mooi over fruit geschreven. Maar Het Perenlied is volstrekt origineel en getuigt van een enorme verteldrang van de auteur. Met Het Perenlied heeft Oomen het smaakpalet van de Nederlandse letteren op bijzonder originele wijze verrijkt. En het maakt bovendien hongerig naar zijn volgende boeken.