Een traan en een lach

Een Young Adult met een zwaar onderwerp: kanker.
Hazel neemt je mee in een gedeelte van haar leven.
In het begin is het vrijwel het beeld dat we al kennen van mensen die kanker hebben: de praatgroepen, het medelijden die anderen met hen hebben en een kort vooruitzicht op hun toekomst, omdat ze, hard maar waar, niet zo lang meer te leven hebben. Maar het boek heeft toch gewoon net iets anders.

Boeken met dit onderwerp scheppen vaak een hoog ik-heb-medelijden-met-het-hoofdpersonage-factor. Dat had ik met de hoofdpersonages van ‘Een weeffout in onze sterren’ ook, maar op een totaal andere manier.
En ik denk dat het vooral door de twee hoofdpersonen, Hazel en Gus, komt.
Hazel vertelt je namelijk over haar emoties en denkwijze. Naarmater het verhaal vordert, leer je haar steeds beter kennen. Ze is een geweldig hoofdpersonage, die enorm sterk is na alles wat ze heeft meegemaak met haar ziekte. Hazel is echt een enorm sterke meid en ik heb veel respect voor haar. Hoe ze met haar ziekte omgaat, hoe ze reageert op haar eigen omgeving en bijbehorende tegenslagen en vooral hoe ze dingen aanpakt.

Ook andere personages zijn goed weergegeven en menig meisje zal haar hart verliezen aan Gus, net als dat Hazel dat doet. Gus is Prince Charming met één been, maar absoluut niet minder charmant.
Hazel en Gus zijn het ultieme voorbeeld van een korte, intense en ware liefde. Een liefde waar, zoals Hazel zelf zegt, een tijdbom aan vast zit.
Hun verhaal wordt goed opgebouwd met een vriendelijke ontmoeting, het ontstaan van en hechte vriendschap en een soort van leap of faith, met daarna weer een mooie afbouw.
Hierbij gebruikt John Green een prettige schrijfstijl. Zijn zinnen zijn mooi, diepzinnig en op zo’n manier geschreven dat het vlot leest.

Het boek heeft veel lachmomenten, maar ook mooie ontroerende momenten. Ik heb echt momenten gehad dat ik even stil ging staan bij het leven en er even goed over moest denken. En er zitten ook momenten tussen waarbij ik een brok in mijn keel kreeg en waarbij -van wat ik heb gehoord- genoeg mensen een traantje hebben moeten laten.
Zoals ik al aangaf, is dat verhaal net ietsje anders dan menig boek met dit onderwerp. Ook het einde van dit boek is anders en onverwachts, iets wat ik echt goed vind. Het is een prachtig en verrassend einde, dat me zeer zeker heeft geraakt.

‘Een weeffout in onze sterren’ is een gewoon prachtig boek dat met alle recht de Dioraphte Jongeren Literatuur Prijs 2013 heeft gewonnen!
Een mooie, rustige opbouw, een prettige schrijfstijl met prachtige quotes, geweldige en ijzersterke hoofdpersonages en gebeurtenissen waarom ik moest lachen of zelfs een traantje weg moest pinken.