Mooi geschreven roman over onmacht in de 19e eeuw

We maken kennis met Elisabeth, een vrouw die eind negentiende eeuw in Dordrecht woont. Zij is moeder van vier kinderen, haar dochtertjes zijn kort na de geboorte overleden.
Elisabeth wordt opgenomen in een gesticht.
In korte hoofdstukken wordt afwisselend een beeld geschetst van de volwassen Elisabeth die in het gesticht zit en de jongere, opgroeiende Elisabeth.
Els Florijn weet met prachtige beschrijvingen te bewerkstelligen dat je erg meeleeft met Elisabeth. Het geeft een beeld van een vrouw in de arbeidersklasse in de negentiende eeuw. Een hard bestaan, met feitelijk geen stem voor de vrouw. Tegen wil en dank houdt Elisabeth hoop, tegen beter weten in ook.
Je krijgt een beeld van de psychiatrie in de negentiende eeuw. Maar ook een beeld van hoe het is als je als mens niet wordt gehoord, niet voor vol wordt aangezien. Dat andere mensen over jouw lot beslissen, terwijl er ook andere belangrijke kanten aan de zaak zitten. Els Florijn weet deze thema’s prachtig weer te geven in deze roman.