Een wat wisselvallig, maar onderhoudend boek

De roman suikerbastaard bestaat uit vier delen, waarvan niet meteen duidelijk is wat ze met elkaar te maken hebben. Elk van de delen heeft een eigen schrijfstijl, wat het onderscheid nog meer benadrukt. Scholten heeft feiten en fictie met elkaar verweven.
We volgen Frederik, net als Scholten, telg uit een fabrikantengeslacht, op zijn reis naar Ethiopie. Maar ook het verhaal van Marinus, een van de jongens van Dupont die in de jaren 60 aan het werk ging bij bouw van de suikerfabriek van HVA.
Scholten is goed in het beschrijven van sfeer en situaties. Je ziet het helemaal voor je.
Minder geslaagd zijn de vergelijkingen; “schoenen liggen verspreid, sinister als de losse schoenen langs snelwegen die een serie onopgeloste moorden en verdwijningen doen vermoeden”. Het wordt niet duidelijk waarom hiervoor gekozen is, het is eerder storend dan ondersteunend aan het verhaal. Deze vergelijkingen zijn vooral te vinden in het deel na de proloog. Het deel over Marinus leest dan weer heel makkelijk weg als een roman. Vervolgens komen we weer bij Frederik en worden de verhalen aan elkaar verbonden.
Scholten heeft veel te vertellen. Het boek staat bol van informatie over de politieke situatie in Ethiopie, de geschiedenis van de suikerfabrieken daar. Erg informatief om te lezen.
Het is een lijvig boek geworden. Onderhoudend en informatief. De verhaallijn is het zwakke punt, lang niet altijd geloofwaardig, maar de informatiedichtheid en sfeerbeschrijvingen maken dit weer enigszins goed.
Drie sterren.