Verplichte kost voor King-liefhebbers

De hoofdpersoon in dit verhaal is Vic. We leren haar kennen als ze nog een jong meisje is en een fiets op haar verjaardag krijgt. Als ze maar hard genoeg fietst kan ze een magische brug tevoorschijn laten komen die haar brengt waar ze zijn wil, ongeacht de afstand. Ze gebruikt dit om verloren dingen op te sporen zoals een kostbare armband van haar moeder. Maar er zijn meer mensen die een link kunnen leggen tussen de gedachtenwereld en de echte wereld. Charlie Manx is er ook zo een. Hij gebruikt een oude Rolls Royce om de werelden aan elkaar te smeden. Hij heeft een landgoed in zijn hoofd waar de Rolls hem naar toe kan brengen. Op dat landgoed - Kerstland geheten - houdt hij kinderen die hem voeden met hun onschuld. Manx houdt het dan ook al zo'n 140 jaar vol. Maar daar komt een einde aan als Vic op een dag - boos - besluit dat ze een keer échte problemen wil opzoeken. Ze fietst en fietst en fietst en ... komt bij het landgoed van Manx terecht. Ze slaagt er in om te ontsnappen, wat er voor zorgt dat Manx wordt opgepakt en veroordeeld. Hij belandt in gevangenschap in een coma en overlijdt uiteindelijk. Maar als de oude Rolls door iemand wordt gekocht en opgeknapt, blijkt die toch nog bijzondere krachten te hebben....

Mooi aan dit boek vind ik de casual manier van schrijven, net als zijn vader. Vanaf bladzijde 1 zit je in het verhaal en is het alsof een goede vriend je een verhaal vertelt. Mooi ook is dat de hoofdpersoon eens een keer een vrouw is. In de verhalen van Pa King is dat een zeldzaamheid en het leest verfrissend. Ook de andere personen in het boek worden goed uitgewerkt waardoor het verhaal goed leest en je je het boek ingezogen voelt worden. Het is dan ook lastig weg te leggen.

Wat een bijzondere sfeer geeft aan het boek is dat het een randje (okee een rand) van bovennatuurlijke dingen heeft. Je leest het boek en het lijkt allemaal bijna echt te kunnen gebeuren. Sommige boeken, zoals fantasy, zijn vaak ver van de realiteit maar deze zit er net naast zou ik willen zeggen, maar dan in de goede zin van het woord.

Wat Hill niet van zijn vader heeft is een abonnement op slechte eindes. Meerdere boeken van King voelen aan alsof de uitgever op een dag belt en zegt: "Hee Steve, hoe lijkt het met dat boek, we willen beginnen met drukken" en dat er dan een slap einde aan gebreid wordt. Zo niet hier. Het boek heeft zelfs een fatsoenlijk einde. En nee: geen spoilers daarover, lees zelf maar.