Lezersrecensie
Gebrek aan focus
Ik weet eigenlijk niet eens meer hoe ik er toe kwam deze te lezen want Leon de Winter is nieuw voor mij. Ik vermoed dat ik eea heb opgevangen op de radio hierover. Het idee achter de roman sprak me wel aan; met "dystopische roman" heb je mijn aandacht wel te pakken.
Optimistisch begon ik aan het boek, maar het verwarde me nogal aan het begin. Dat hoeft niet erg te zijn omdat het je op een goede manier uit je comfortzone kan halen, maar het eerste hoofdstuk, over Da'ud, een voormalig dierenarts die nu als scherpschutter dienst deed, werd gevolgd door een soort brief van ene Nico Levi aan ene Anna, ogenschijnlijk niks te maken hebbend met het eerste hoofdstuk. Dan een over Max, de zoon van Nico, die door zinloos geweld om het leven komt. Vervolgens gaan we in hoofdstuk vier weer de andere kant op en ontmoeten we Matthijs van Dam en Europa Ivanova. Maar dan zitten we al op bladzijde 81 en lijkt het alsof we wéér opnieuw beginnen met het verhaal. Op dit punt aanbeland had ik de neiging het boek aan de kant te leggen maar hoofdstuk vier las op zich niet zo verkeerd, dus ging ik door. Hoewel het allemaal wel aardig leest, blijft het een beetje doorgaan met nieuwe dingen er bij slepen, want we krijgen ook nog andere figuren.
Het verhaal speelt zich af in de toekomst. Op meerdere plekken in Europa broeit het al langer tussen bevolking en regeringen maar door een toevallige samenloop van omstandigheden slaat ergens in Brabant de vlam goed in de pan en komt "het volk" in opstand. We leren later dat die opstand wordt neergeslagen, dat een deel van de opstandelingen ondergronds verder leeft en dat de regeringen steeds verdergaande restricties leggen op de mensen. Zo krijgen we volgens het boek in de toekomst te maken met Carbon Credits (SeeSees in de volksmond). Die mag je beperkt uitgeven zodat je keuzes moet maken wanneer je vlees eet of vliegt. Of eigenlijk van alles doet wat CO2 uitstoot. Klinkt nog best aannemelijk.
Jammer dat sommige dingen, hoewel terloops, ook wel váák aangehaald worden. Ja, we werken met SeeSees en nee, écht vlees mag niet meer. Dat wordt wat vermoeiend. Ook jammer is wel dat De Winter niet wat meer fantasie heeft gebruikt bij het invullen van de tech in 2047; hoe groot is de kans dat over een kleine 25 jaar Whatsapp nog steeds de gangbare communicatie-app is? Doen we dan ook nog moeilijk over handen schudden? Schrijven we dan nog blogs?
Nog jammerder is dat het ronduit lastig de lijntjes bij elkaar te houden als lezer. Het boek gaat alle kanten en tijden op, wat maakt dat je op het eind jezelf afvraagt of je niet iets gemist hebt. Ik had dat gevoel namelijk wel toen ik het boek uithad.
Optimistisch begon ik aan het boek, maar het verwarde me nogal aan het begin. Dat hoeft niet erg te zijn omdat het je op een goede manier uit je comfortzone kan halen, maar het eerste hoofdstuk, over Da'ud, een voormalig dierenarts die nu als scherpschutter dienst deed, werd gevolgd door een soort brief van ene Nico Levi aan ene Anna, ogenschijnlijk niks te maken hebbend met het eerste hoofdstuk. Dan een over Max, de zoon van Nico, die door zinloos geweld om het leven komt. Vervolgens gaan we in hoofdstuk vier weer de andere kant op en ontmoeten we Matthijs van Dam en Europa Ivanova. Maar dan zitten we al op bladzijde 81 en lijkt het alsof we wéér opnieuw beginnen met het verhaal. Op dit punt aanbeland had ik de neiging het boek aan de kant te leggen maar hoofdstuk vier las op zich niet zo verkeerd, dus ging ik door. Hoewel het allemaal wel aardig leest, blijft het een beetje doorgaan met nieuwe dingen er bij slepen, want we krijgen ook nog andere figuren.
Het verhaal speelt zich af in de toekomst. Op meerdere plekken in Europa broeit het al langer tussen bevolking en regeringen maar door een toevallige samenloop van omstandigheden slaat ergens in Brabant de vlam goed in de pan en komt "het volk" in opstand. We leren later dat die opstand wordt neergeslagen, dat een deel van de opstandelingen ondergronds verder leeft en dat de regeringen steeds verdergaande restricties leggen op de mensen. Zo krijgen we volgens het boek in de toekomst te maken met Carbon Credits (SeeSees in de volksmond). Die mag je beperkt uitgeven zodat je keuzes moet maken wanneer je vlees eet of vliegt. Of eigenlijk van alles doet wat CO2 uitstoot. Klinkt nog best aannemelijk.
Jammer dat sommige dingen, hoewel terloops, ook wel váák aangehaald worden. Ja, we werken met SeeSees en nee, écht vlees mag niet meer. Dat wordt wat vermoeiend. Ook jammer is wel dat De Winter niet wat meer fantasie heeft gebruikt bij het invullen van de tech in 2047; hoe groot is de kans dat over een kleine 25 jaar Whatsapp nog steeds de gangbare communicatie-app is? Doen we dan ook nog moeilijk over handen schudden? Schrijven we dan nog blogs?
Nog jammerder is dat het ronduit lastig de lijntjes bij elkaar te houden als lezer. Het boek gaat alle kanten en tijden op, wat maakt dat je op het eind jezelf afvraagt of je niet iets gemist hebt. Ik had dat gevoel namelijk wel toen ik het boek uithad.
1
Reageer op deze recensie
