De diepgang ontbrak

Door de titel verwachte ik een ander boek en had pas vrij laat door dat dit op de vriendin van Charlie (Charlotte) sloeg. Eveneens ontbrak er een zekere spanning in het boek. Het leven van Charlie sprak me niet zo aan en ik miste de diepgang bij alle personages. Daardoor vond ik het verhaal eigenlijk erg oppervlakkig. Ongeloofwaardig vond ik dat als je op je zestiende helemaal idolaat bent van je oudere buurjongen, Carsten, dit nà 10 jaar nog steeds zo is. Charlie maakte enorm veel mee terwijl het leven van Carsten min of meer gelijkmatig verliep. Het lijkt mij dat je dan behoorlijk uit elkaar bent gegroeid.

De switch naar een andere verhaallijn was soms zo plots dat ik het twee keer moest lezen.
[…]Natuurlijk gebeurt dit echt. Ik heb het je plechtig beloofd toen je zestien was,’ zegt hij. ‘Toen had je ook zo’n snoezige pyjama aan.’ Dit sloeg op Charlie en zei Carsten en meteen erachter aan:
‘Hé, kleine slaapkop,’ zeg ik. ‘Was je moe? Het is al bijna negen uur. Je hebt enorm lang geslapen voor jouw doen[…].Dit zei Charlie tegen haar zoontje Siem.

Ook eindigde het boek erg abrupt het was ineens afgelopen. De auteur gebruikte veel bijvoeglijke naamwoorden, zo kwam het woordje “echt” wel erg vaak voor soms meerdere keren op een pagina. Het was ontspannend om te lezen en het was de eerste keer dat ik een boek van haar las maar ik ben niet zeker of ik nog ooit een verhaal van haar zal lezen.