Tegenvaller als fictieroman niet geslaagd

Ik voel me een beetje bezwaard om dit boek niet hoog te kunnen waarderen. Ik weet dat de verhalen van de drie belangrijkste personages zijn gebaseerd op ervaringen van mensen die in de Holocaust leden, maar ik wil dit als een fictie boek zien. En als boek van fictie worstelde ik om het af te maken. Een derde aan het begin was gewoon een non-fictie achtergrondverhaal. Daarna gaat het boek gaat door in het midden van de oorlog, dus als Elsi al in het getto en haar vader weg is.

Wilhelm is een hooggeplaatste nazieofficier die in het getto werkt als een vrouwenarts en zijn vrouw staat op het punt om te bevallen hun eerste kind. Dus voor dertig procent moeten we kennis maken met de drie hoofdpersonen en hun hele levensverhaal. Het voelde alsof het voor altijd zo doorging.

Vervolgens was het vertellen zelf voor het grootste deel gewoon pover. Pagina’s korte, schokkerige zinnen die de ene na de andere actie meedelen. Ook schijnbaar belangrijke gebeurtenissen werden vaak verdoezeld of slechts vaag beschreven. Elsi's betrokkenheid bij de verzetsbeweging begon tussen de ene zin en de volgende in zonder verdere uitleg over hoe het tot stand was gekomen.

De personages voelden als onnatuurlijk en daardoor had ik er geen enkele emotionele band met hen. Ik was niet geïnteresseerd in hun lot zoals ik had moeten zijn. Elsi en Wilhelm waren en bleven voor mij mysteries. Hun gedrag voelde nooit standvastig het einde voelde ook afgerafeld alsof er geforceerd nog wat zinnen zijn aan toegevoegd.

Dit boek was voor mij een tegenvaller als fictie en als roman zeker niet geslaagd.