Lezersrecensie
Op reis naar Paaseiland
Sinds ik Boudewijn Büch bij die beelden op Paaseiland zag staan op tv, wil ik daar ook heen. Ooit. Tot die tijd (en waarschijnlijk gaat die nooit komen) lees ik er maar boeken over. Zoals dit boek!
Het verhaal: De Zeeuwse student Anthoni Eskens doet op Paaseiland onderzoek naar de moais, de beroemde beelden op Paaseiland. Tijdens zijn verblijf blijken er twee kampen te zijn over de oorsprong van deze beelden. En die kampen gaan best ver in hun strijd om het gelijk. In Middelburg wordt gewerkt aan een tentoonstelling over Jacob Roggeveen en Paaseiland. Ook hier lopen de gemoederen hoog op.
Je leert door het boek heel veel over Paaseiland, waarbij je niet precies weet wat feit en wat fictie is bij wat zich op Paaseiland allemaal afspeelt. Wel echt informatief zijn de stukken voor de museumcatalogus over Jacob Roggeveen. Die zijn in ieder geval feitelijk. Er komt erg veel religie in het boek voor, soms tot vervelens toe. Met name de zondvloed en Noah. Op zich begrijp ik het wel, want er zijn paralellen, maar door bijna iedereen wordt teruggegrepen op bijbelteksten en -kennis. Die heb ik dus kennelijk veel te weinig, of het is toeval dat al die personages in het boek dat wel hebben. Ik vond de religie een beetje te overheersend en ik heb de vogelmancultus een beetje gemist nu ik er over nadenk. Maar daar is Anthoni dus kennelijk niet heel erg naar op zoek geweest.
Het verhaal is geschreven in de derde persoon vanuit Anthonie, een antropologie student, en Monique, een conservator van het Zeeuws Museum. Het verhaal speelt in 2019, ruim 3 jaar voor 2022. En dan speelt het afwisselend in Middelburg en op Paaseiland. Ieder krijg om de beurt een hoofdstuk(je) met tussendoor stukken die Monique schrijft voor de museumcatalogus met achtergrondinformatie over Jacob Roggeveen. Die stukken geven wat rust aan het verhaal, want verder ga je van de ene gebeurtenis over in de andere. Anthoni is krap twee weken op Paaseiland, maar er gebeurt zo veel dat het langer lijkt. In die tijd gebeurt er ook veel in Middelburg, waar de aanzet wordt gegeven voor de tentoonstelling die over 3 jaar te zien is.
Er zijn maar liefst 146 hoofdstukken, een proloog en een epiloog. Door de grote hoeveelheid korte hoofdstukken kun je het boek makkelijk even wegleggen en ook heel makkelijk nog even een extra hoofdstuk lezen. Dat is in beide gevallen een voordeel.
Naast de ongelooflijke hoeveelheid feiten en bijbelverhalen die in het verhaal verwerkt zijn, zitten er ook gewoon leuke dingen in. Zo wil de beeldhouwer dat steen waaruit hij de Moai die hij gaat maken, zo geplaatst wordt dat het beeld de richting van Paaseiland op kijkt als het uit de steen is gehakt.
Een goede wijsheid kwam ook voor: “Piekeren is de verkeerde kant op fantaseren.” (p 197)
Mooi vond ik het stukje over dat Sergio’s verhaal van Paaseiland gehouwen is in steen, als gestolde geschiedenis. “En zodra je verhalen in beton gaat gieten, leven ze niet meer.” (p.68 ) En dan daarna de opmerking dat verhalen ook aan erosie onderhevig zijn. Dat vond ik een mooie toevoeging. Je denkt dat geschiedenis vast staat, maar de kijk erop verandert steeds natuurlijk. Dat is wel mooi om bij stil te staan steeds.
En wat ik me dus echt de hele tijd af vroeg: hoe kan een student het zich veroorloven om voor een afstudeerscriptie van maximaal 50 pagina’s drie weken naar Paaseiland te gaan (zonder daar verder een Zuid-Amerikareis aan toe te voegen)? Want die reizen zijn echt zó duur.
Voor op het boek staat dat het een thriller is, maar persoonlijk vond ik het meer een avonturenroman. Bij een thriller ligt de nadruk op actie en gevaar, en dat is hier beide wel aanwezig. Maar echt heel spannend en eng was het alleen in het begin in de grot voor mij. Omdat ik daar de benauwdheid voelde. Verder zijn het vooral avonturen die het boek vaart geven.
Ik vond het leuk om een keer een boek van Jeroen Windmeijer te lezen. Ik ben echt op Paaseiland geweest heb ik het idee.
Ik weet niet of ik andere boeken van Windmeijer ga lezen. Misschien, als het onderwerp me echt heel erg aanspreekt. Dankjewel Thrillzone, Jeroen Windmeijer en HarperCollins voor dit boek.
Het verhaal: De Zeeuwse student Anthoni Eskens doet op Paaseiland onderzoek naar de moais, de beroemde beelden op Paaseiland. Tijdens zijn verblijf blijken er twee kampen te zijn over de oorsprong van deze beelden. En die kampen gaan best ver in hun strijd om het gelijk. In Middelburg wordt gewerkt aan een tentoonstelling over Jacob Roggeveen en Paaseiland. Ook hier lopen de gemoederen hoog op.
Je leert door het boek heel veel over Paaseiland, waarbij je niet precies weet wat feit en wat fictie is bij wat zich op Paaseiland allemaal afspeelt. Wel echt informatief zijn de stukken voor de museumcatalogus over Jacob Roggeveen. Die zijn in ieder geval feitelijk. Er komt erg veel religie in het boek voor, soms tot vervelens toe. Met name de zondvloed en Noah. Op zich begrijp ik het wel, want er zijn paralellen, maar door bijna iedereen wordt teruggegrepen op bijbelteksten en -kennis. Die heb ik dus kennelijk veel te weinig, of het is toeval dat al die personages in het boek dat wel hebben. Ik vond de religie een beetje te overheersend en ik heb de vogelmancultus een beetje gemist nu ik er over nadenk. Maar daar is Anthoni dus kennelijk niet heel erg naar op zoek geweest.
Het verhaal is geschreven in de derde persoon vanuit Anthonie, een antropologie student, en Monique, een conservator van het Zeeuws Museum. Het verhaal speelt in 2019, ruim 3 jaar voor 2022. En dan speelt het afwisselend in Middelburg en op Paaseiland. Ieder krijg om de beurt een hoofdstuk(je) met tussendoor stukken die Monique schrijft voor de museumcatalogus met achtergrondinformatie over Jacob Roggeveen. Die stukken geven wat rust aan het verhaal, want verder ga je van de ene gebeurtenis over in de andere. Anthoni is krap twee weken op Paaseiland, maar er gebeurt zo veel dat het langer lijkt. In die tijd gebeurt er ook veel in Middelburg, waar de aanzet wordt gegeven voor de tentoonstelling die over 3 jaar te zien is.
Er zijn maar liefst 146 hoofdstukken, een proloog en een epiloog. Door de grote hoeveelheid korte hoofdstukken kun je het boek makkelijk even wegleggen en ook heel makkelijk nog even een extra hoofdstuk lezen. Dat is in beide gevallen een voordeel.
Naast de ongelooflijke hoeveelheid feiten en bijbelverhalen die in het verhaal verwerkt zijn, zitten er ook gewoon leuke dingen in. Zo wil de beeldhouwer dat steen waaruit hij de Moai die hij gaat maken, zo geplaatst wordt dat het beeld de richting van Paaseiland op kijkt als het uit de steen is gehakt.
Een goede wijsheid kwam ook voor: “Piekeren is de verkeerde kant op fantaseren.” (p 197)
Mooi vond ik het stukje over dat Sergio’s verhaal van Paaseiland gehouwen is in steen, als gestolde geschiedenis. “En zodra je verhalen in beton gaat gieten, leven ze niet meer.” (p.68 ) En dan daarna de opmerking dat verhalen ook aan erosie onderhevig zijn. Dat vond ik een mooie toevoeging. Je denkt dat geschiedenis vast staat, maar de kijk erop verandert steeds natuurlijk. Dat is wel mooi om bij stil te staan steeds.
En wat ik me dus echt de hele tijd af vroeg: hoe kan een student het zich veroorloven om voor een afstudeerscriptie van maximaal 50 pagina’s drie weken naar Paaseiland te gaan (zonder daar verder een Zuid-Amerikareis aan toe te voegen)? Want die reizen zijn echt zó duur.
Voor op het boek staat dat het een thriller is, maar persoonlijk vond ik het meer een avonturenroman. Bij een thriller ligt de nadruk op actie en gevaar, en dat is hier beide wel aanwezig. Maar echt heel spannend en eng was het alleen in het begin in de grot voor mij. Omdat ik daar de benauwdheid voelde. Verder zijn het vooral avonturen die het boek vaart geven.
Ik vond het leuk om een keer een boek van Jeroen Windmeijer te lezen. Ik ben echt op Paaseiland geweest heb ik het idee.
Ik weet niet of ik andere boeken van Windmeijer ga lezen. Misschien, als het onderwerp me echt heel erg aanspreekt. Dankjewel Thrillzone, Jeroen Windmeijer en HarperCollins voor dit boek.
2
Reageer op deze recensie
