Lezersrecensie
Met de voeten in het slijk…
Blik op 'De as van mijn moeder' van Frank McCourt.
Van de eerste alinea’s “Als ik terugkijk op mijn jeugd, vraag ik me af hoe ik het eigenlijk heb overleeft. Uiteraard was het een beroerde jeugd, aan een gelukkige jeugd valt geen eer te behalen. Erger dan een doorsnee ongelukkige jeugd, is de ongelukkige Ierse jeugd, en de katholieke ongelukkige Ierse jeugd spant de kroon.”, tot de laatste, waaruit hoop klinkt: “Ik sta (...) naar de twinkelende lichtjes van Amerika te kijken. Mijn God, dat was een fantastische avond, Frank. Is dit geen geweldig land. Zeg dat wel.” een beklagenswaardig verhaal van een fier katholiek gezin dat aan de rand van de samenleving probeert te overleven.
Zonder wrok, zonder haat, zonder jaloezie en met een zekere trots hun lot aanvaardend, geeft dit boek je een gemoedelijke blik op het (over)leven als kind in armoede. Doorspekt met het katholieke dogma, worden waarden en normen losgekoppeld van elke maatschappelijke en economische ladder.
Er is geen zwart-wit in dit boek, er is alleen kleur:
“Voor we naar bed gaan, zitten we rond de haard en als we vragen of hij ons een verhaaltje wil vertellen, verzint hij er een over iemand uit het steegje en het verhaal neemt ons mee de hele wereld door, de lucht in, onder de zee, en weer terug naar het steegje. Iedereen uit het verhaal heeft een andere kleur en alles is ondersteboven en achterstevoren. Auto’s en vliegtuigen gaan onder water en onderzeeërs vliegen door de lucht. Haaien zitten in bomen en enorme zalmen stoeien met kangoeroes op de maan. In Australië worstelen ijsberen met olifanten en pinguïns leren de Zoeloes doedelzak spelen. Na het verhaal brengt hij ons naar boven en knielt hij samen met ons neer terwijl we onze gebeden op zeggen. (...) Ik bedenk dat mijn vader de Heilige Drie Eenheid is, met 3 mensen in zich: één ’s ochtends met de krant, de tweede ’s avonds met verhalen en gebeden en de derde die dat slechte doet, die thuiskomt met de whiskeylucht en wil dat wij ons leven geven voor Ierland”
De schrijfstijl is complex speciaal, naar mijn mening vaak erg ‘drammend’, waardoor je meegesleurd wordt in de onrustige beroering die binnen dit gezin heerst. Geen boek om rustig bij weg te dromen, integendeel, een boek dat je meesleept in uitersten en vooral dat je leert om altijd blij te zijn met wat je vandaag wél hebt!
Van de eerste alinea’s “Als ik terugkijk op mijn jeugd, vraag ik me af hoe ik het eigenlijk heb overleeft. Uiteraard was het een beroerde jeugd, aan een gelukkige jeugd valt geen eer te behalen. Erger dan een doorsnee ongelukkige jeugd, is de ongelukkige Ierse jeugd, en de katholieke ongelukkige Ierse jeugd spant de kroon.”, tot de laatste, waaruit hoop klinkt: “Ik sta (...) naar de twinkelende lichtjes van Amerika te kijken. Mijn God, dat was een fantastische avond, Frank. Is dit geen geweldig land. Zeg dat wel.” een beklagenswaardig verhaal van een fier katholiek gezin dat aan de rand van de samenleving probeert te overleven.
Zonder wrok, zonder haat, zonder jaloezie en met een zekere trots hun lot aanvaardend, geeft dit boek je een gemoedelijke blik op het (over)leven als kind in armoede. Doorspekt met het katholieke dogma, worden waarden en normen losgekoppeld van elke maatschappelijke en economische ladder.
Er is geen zwart-wit in dit boek, er is alleen kleur:
“Voor we naar bed gaan, zitten we rond de haard en als we vragen of hij ons een verhaaltje wil vertellen, verzint hij er een over iemand uit het steegje en het verhaal neemt ons mee de hele wereld door, de lucht in, onder de zee, en weer terug naar het steegje. Iedereen uit het verhaal heeft een andere kleur en alles is ondersteboven en achterstevoren. Auto’s en vliegtuigen gaan onder water en onderzeeërs vliegen door de lucht. Haaien zitten in bomen en enorme zalmen stoeien met kangoeroes op de maan. In Australië worstelen ijsberen met olifanten en pinguïns leren de Zoeloes doedelzak spelen. Na het verhaal brengt hij ons naar boven en knielt hij samen met ons neer terwijl we onze gebeden op zeggen. (...) Ik bedenk dat mijn vader de Heilige Drie Eenheid is, met 3 mensen in zich: één ’s ochtends met de krant, de tweede ’s avonds met verhalen en gebeden en de derde die dat slechte doet, die thuiskomt met de whiskeylucht en wil dat wij ons leven geven voor Ierland”
De schrijfstijl is complex speciaal, naar mijn mening vaak erg ‘drammend’, waardoor je meegesleurd wordt in de onrustige beroering die binnen dit gezin heerst. Geen boek om rustig bij weg te dromen, integendeel, een boek dat je meesleept in uitersten en vooral dat je leert om altijd blij te zijn met wat je vandaag wél hebt!
1
Reageer op deze recensie
