Doolhof van uitersten

Lize Spit neemt je mee in het verhaal van de eerste tot de allerlaatste zin, in een verhaal vol uitersten, zoals ze zelf de metafoor gebruikt in dit boek ‘als een zwart en wit potlood, elk aan één kant van de doos.’
Van gemoedelijk, geruststellend en liefdevol over gruwelijk, horror en angst met een bijwijlen pittig sausje van geduld, ongrijpbare onmacht, hulpeloosheid, eenzaamheid en eindeloze uitzichtloosheid. Maar ook vol liefde, heel veel liefde, te veel liefde...
Het verhaal van Leo en Simon, een schijnbaar doodgewoon koppel met een veelbelovende toekomst neemt ons mee naar de waarheid die zich afspeelt achter de gesloten deuren van hun appartement in Brussel.
Het schrijnende beschrijvende verhaal van een geestesziekte met de ups en downs, de onwaarschijnlijke voorvallen en de triggers die ons als lezer mee leiden naar een climax op p.570...
Knap staaltje literatuur, waarbij je meegezogen wordt in het doolhof van uitersten, zonder ingang en zonder uitgang... Heftig!