Lezersrecensie
De jaren zeventig
Over het
boek:
Het boek telt 477 pagina’s, inclusief het dankwoord van 3 pagina’s.
Het verhaal beslaat een week in november 1974. Het start met een epiloog en vervolgens loopt het van maandag tot en met donderdag en dan volgt er een epiloog op de aansluitende maandag.
In totaal zijn er, tussen proloog en epiloog, drieëndertig hoofdstukken.
De korte inhoud:
Maggie Lawson volgt de traditie van de mannelijke familieleden: zowel haar oom Terry als haar broer Jimmy zijn in dienst van de politie. Maar Maggie is een vrouw. En in 1974 is het niet vanzelfsprekend dat een vrouw een ‘mannenberoep’ uitoefent.
Maggie heeft heel wat te stellen met de macho-mannen in haar groep. En dan komt de mooie (en van oorsprong rijke) Kate Murphy bij het team. Zij is recent weduwe geworden en moet en wil in haar eigen inkomen voorzien. Dus gaat ze bij de politie.
Kate en Maggie storten zich - tegen wil en dank en door de collega’s ongewenst - op de zaak van de Shooter. Een moordenaar die het op politieagenten heeft voorzien. Ze worden genadeloos afgeschoten; meestal samen met hun collega.
Mijn mening:
Als ik hier zou stellen dat ik Sara, Will en Lena niet miste, zou ik liegen. Maar dit is een nieuw boek, met nieuwe figuren én in een nieuwe tijd. 1974 heit de klok en dat maakt het extra leuk. De oorlog in Vietnam is net door president Ford, de opvolger van Nixon, beëindigd. De discriminatie van de ‘zwarten’ is over zijn hoogtepunt, maar bij de gewone man nog in volle bloei en wordt alleen ingehaald door de discriminatie van de vrouwen. Vrouwen zijn een minder slag volk, zo is wel duidelijk bij Terry en zijn maten, die luisteren naar de namen: Mack, Red, Bud, Chip en Jett. Hun kappen van de Klu Klux Klan liggen letterlijk en fifuurlijk nog achter in de auto.
Een heerlijk verhaal, dat je van begin tot eind in haar greep houdt. Minder spannend en minder bloederig en schokkend dan we van Slaughter gewend zijn. Maar ook zonder die elementen is Slaughter zeer wel in staat een boeiend verhaal op papier te zetten. Met de nodige verrassingen.
Ik heb er van genoten.
Mooiste quote vond ik op pag 54:
Oorlog was één groot experiment. Achter elk zinloos drama stond een vent met een klembord.
Net iets te weinig voor de volle 5, maar te goed voor de 4 en daarom van mij vier dikke duimen, wat staat voor een 4,7.
Het boek telt 477 pagina’s, inclusief het dankwoord van 3 pagina’s.
Het verhaal beslaat een week in november 1974. Het start met een epiloog en vervolgens loopt het van maandag tot en met donderdag en dan volgt er een epiloog op de aansluitende maandag.
In totaal zijn er, tussen proloog en epiloog, drieëndertig hoofdstukken.
De korte inhoud:
Maggie Lawson volgt de traditie van de mannelijke familieleden: zowel haar oom Terry als haar broer Jimmy zijn in dienst van de politie. Maar Maggie is een vrouw. En in 1974 is het niet vanzelfsprekend dat een vrouw een ‘mannenberoep’ uitoefent.
Maggie heeft heel wat te stellen met de macho-mannen in haar groep. En dan komt de mooie (en van oorsprong rijke) Kate Murphy bij het team. Zij is recent weduwe geworden en moet en wil in haar eigen inkomen voorzien. Dus gaat ze bij de politie.
Kate en Maggie storten zich - tegen wil en dank en door de collega’s ongewenst - op de zaak van de Shooter. Een moordenaar die het op politieagenten heeft voorzien. Ze worden genadeloos afgeschoten; meestal samen met hun collega.
Mijn mening:
Als ik hier zou stellen dat ik Sara, Will en Lena niet miste, zou ik liegen. Maar dit is een nieuw boek, met nieuwe figuren én in een nieuwe tijd. 1974 heit de klok en dat maakt het extra leuk. De oorlog in Vietnam is net door president Ford, de opvolger van Nixon, beëindigd. De discriminatie van de ‘zwarten’ is over zijn hoogtepunt, maar bij de gewone man nog in volle bloei en wordt alleen ingehaald door de discriminatie van de vrouwen. Vrouwen zijn een minder slag volk, zo is wel duidelijk bij Terry en zijn maten, die luisteren naar de namen: Mack, Red, Bud, Chip en Jett. Hun kappen van de Klu Klux Klan liggen letterlijk en fifuurlijk nog achter in de auto.
Een heerlijk verhaal, dat je van begin tot eind in haar greep houdt. Minder spannend en minder bloederig en schokkend dan we van Slaughter gewend zijn. Maar ook zonder die elementen is Slaughter zeer wel in staat een boeiend verhaal op papier te zetten. Met de nodige verrassingen.
Ik heb er van genoten.
Mooiste quote vond ik op pag 54:
Oorlog was één groot experiment. Achter elk zinloos drama stond een vent met een klembord.
Net iets te weinig voor de volle 5, maar te goed voor de 4 en daarom van mij vier dikke duimen, wat staat voor een 4,7.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Puck Vermeulen
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
