Toen ik dood was

Na tien jaar huwelijk wil Floris de man van Maryan Brandhorst gaan scheiden. Maryan blijft verbijsterd achter als hij haar simpelweg uitlegt dat liefde komt en gaat. That's life.
Al vrij snel komt ze erachter dat hij haar verlaten heeft voor een andere vrouw.
Ook Thaïs Brederode en haar man gaan uit elkaar. Tony beweert dat er niemand anders in het spel is maar al snel ontdekt Thaïs dat ook zij bedrogen is.
Beide mannen verdwijnen spoorloos en de vrouwen krijgen beiden een klap te verwerken. Het dubbelleven van hun mannen.

Het verhaal wordt beleeft vanuit Maryan en Thaïs en een derde lijn in de ik vorm. Het verhaal speelt ergens in Nederland maar veel wordt daarover niet duidelijk of verdwijnt naar de achergrond omdat het niet ter zake lijkt te doen.
De hoofdlijnen zijn de levens van de verschillende vrouwen en de mensen om hun heen. Als lezer kruip je in de huid van die vrouwen en voel je wat zij meemaken als hun echtgenoten verdwijnen. Wanhoop, verdriet en angst dat voel je goed aan in de beschrijvingen van deze schrijfster. Korte duidelijke zinnen die de gevoelens weergeven. Dat lijkt belangrijker te zijn dan de dialogen die door deze manier van schrijven meer naar de achtergrond lijken te verdwijnen. Het wordt beleefd vanuit het perspectief van steeds één persoon. Dat is duidelijk de stijl van Loes den Hollander.

De verhalen lopen door elkaar waardoor je wel steeds terug moet kijken als je het boek even weglegt bij welke persoon je aan het lezen bent. Wel wordt het duidelijk aangegeven zodat je dat meteen weer weet. Nadelig was dat sommige namen van personen niet lekker in de verbeelding lagen omdat sommigen een wat ouderwetse keuze waren van de schrijfster. Doordat er gekozen is voor de psyche van de personages is het einde van dit verhaal voorspelbaar en geen verrassing. Dat kan voor lezers als gemis worden ervaren. Maar dit vijfentwintigste boek van deze schrijfster is heel goed te lezen.