Gewoon iets zegt heel veel

Korte verhalen over gewone mensen. Nou ja gewoon, niet altijd. Verhalen die herkenning kunnen geven, maar ook een flink optrekkende wenkbrauw veroorzaken of een klap uitdelen. Vooral aan het eind.
Korte verhalen, hoe een feest is het dat je je direct in een andere omgeving waant, de geur ruikt, de geluiden hoort.

Een glimlach gaf zondermeer het eerste: 'Nu weet je wie Bob is'. Echt zo je mensen kan herkennen en daarvoor het eerst een keer moet meemaken.

Een schrijnend onthouden de laatste: 'Meneer Harry'.
'Ze zeggen dat het geheugen een zeef of een vergiet is, maar dat is een onzinnig cliché, want wat eruit weg zou lekken kan zomaar terugkeren. Het springt van de hak op de tak ..... het is de som der dingen, het is wie je bent.'
Het laatste verhaal is geschreven voor de Rudy Kousbroeklezing 2018. Wat een stuk. Je zal er maar bij aanwezig hebben mogen zijn.

Korte verhalen die van begin tot eind lézen.
In een paar uur tijd, om daarna langzamer te laten binnensijpelen.
Sterren? Wat zegt 4 of 5, het is 'gewoon' goed.