de verdwenen zeekrijgers

Het vervolg op Stormwachter: De kaarsenmaker van Arranmore.

We volgen Fionn die zijn avontuur verder zet. In het laatste boek nam hij de titel van Stormwachter over van zijn opa en was Morrigan aan het wakker worden.
De problemen die voorkomen uit het ontwaken van Morrigan worden steeds duidelijker op het eiland, vissen sterven, dieren worden ziek en dat is nog maar het begin.

Net als boek 1 heb ik erg genoten van dit tweede deel, Catherine Doyle heeft een schrijfstijl waarin je direct wordt meegesleept. Dat en het verhaal zorgen voor een boek dat de lezer niet meer wil (of in sommige gevallen, kan) neerleggen.
Jammer genoeg had dit boek naar mijn mening last van het ‘second book’ syndroom, er werd heel veel naar het einde toegewerkt waardoor het boek met momenten saai kon zijn. Hier had het eerste boek minder last van omdat we daar alles nog leerde kennen. Gelukkig was er doorheen het boek wel voor mysterie gezorgd, zeker naar het einde toe. Zo leren we meer over het eiland en Fionns magie (of het gebrek hieraan) en de Merrows, de zeemeerminnen die het eiland beschermen.
Het einde van De verdwenen zeekrijgers maakte alles goed wat er minder was aan het begin en midden. Deze auteur slaagt er elke keer weer in om het einde zo op te bouwen naar een cliffhanger dat je snakt naar meer.

Dit boek was voor mij een 3,75/5. Het begin en midden sleepten soms aan, maar het einde en de spanning die Doyle er toch kon inbrengen maakten alles goed. Ik kan niet wachten op het vervolg en ben er zeker van dat deze, net zoals De kaarsenmaker van Arranmore, mij weer van mijn stoel zal blazen.