Dit smaakt naar meer

Vooraleer ik aan dit boek begon, had ik nog nooit een boek gelezen van Danielle Steel. Ze is een zeer bekende auteur en heeft al meer dan 120 romans geschreven, dus hier wou ik graag iets aan veranderen. Dankzij LS Amsterdam kreeg ik de kans om ‘In het voetspoor van zijn vader’ te lezen met een superleuke groep mensen. Vandaag deel ik mijn mening over dit boek.

Toen ik de synopsis las, was ik meteen heel benieuwd naar dit boek. Zeker omdat er gebeurtenissen aan bod komen die zich hebben afgespeeld tijdens de Tweede Wereldoorlog. Tijdens het lezen, leer ik graag bij en dat was deze keer zeker het geval. Zo ben ik bepaalde zaken te weten gekomen over de oversteek naar Amerika, die ik nog niet wist.
Daarnaast is de schrijfstijl van Danielle Steel erg aangenaam. Persoonlijk vond ik het een zeer toegankelijk boek. In de roman wordt er veel gebruikgemaakt van versnellingen. Dat betekent dus dat er op enkele bladzijdes soms jaren overheen gaan. Vaak komt hierna een stukje met vertraging. De personages leer je hierdoor oppervlakkiger kennen. Je weet als lezer niet de exacte gedachten van de personages, maar persoonlijk vond ik dat niet storen.

Bovendien viel het mij op dat Danielle Steel geen enkel onderwerp uit de weg gaat in dit boek. Ook dingen die gevoelig kunnen liggen bij lezers, worden aangekaart in het verhaal. Soms had ik wat minder begrip voor Max of Julie omdat hun keuzes vaak tegendraads waren bij mijn gedachtegang, maar desondanks vond ik hun wel leuke personages.

In het bijzonder hebben Jakob en Emmanuelle een speciaal plekje gekregen in mijn hart. Als lezer leef je enorm met hen mee omdat het eerste deel van het boek grotendeels over hen gaat. Zij zoeken nieuw geluk in Amerika met de nodige obstakels die op hun pad komen. Hun relatie wordt ook erg mooi omschreven en je merkt als lezer echt dat zij veel van elkaar houden. Familie komt bij hen op de eerste plaats en dat zorgt ervoor dat je een sterkere band bij deze personages krijgt.

Tijdens het lezen was ik vooral op zoek naar ‘het voetspoor’ waar de titel naar verwijst. Dat komt niet echt prominent aan bod in het boek. Pas op het einde wordt er echt terugverwezen naar dat voetspoor, wat ik persoonlijk een gemiste kans vind. Persoonlijk vond ik het leuker als er wat meer terugkwam van dit voetspoor doorheen de verhaallijn. Hierdoor geeft ik het boek daarom ook vier sterren in plaats van vijf.

Afgezien daarvan heeft deze roman mij aardig verrast. Het was een boek dat moeilijk weg te leggen was en dat ik in een ruk wou uitlezen. Ik ben dan ook erg benieuwd naar de andere boeken van Steel en ga zeker nog verhalen van haar lezen.