Schilderachtig gevoel

Cobi van Baars studeerde moderne Nederlandse letterkunde aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Ze studeerde af op de relatie tussen literatuur en beeldende kunst.
In april 2017 verscheen haar debuutroman Schipper & Zn. en in april 2019 verscheen haar tweede roman Over het krakende ei.

In augustus verschijnt haar boek Branduren. Een boek dat begint met de aanstaande geboorte van een kind en eindigt met de dood van haar vader. Een boek dat mij behoorlijk raakte omdat ik ten tijde van het lezen van het boek mijn eigen vader plotseling overleed. Misschien ook dat daardoor de emoties die in het boek geschilderd worden net even wat heftiger binnen kwamen dan anders.

Het boek verhaalt vanuit de perspectieven van de personages in het boek: Naomi, Bient, Tjitske, Michel, Gerrit en Barbara. Het boek verkrijgt haar kracht door de ogen en de gedachten (en je zou bijna kunnen zeggen ook de geur en de gevoelens) van die personages.
De geboorte vindt plaat in een veel te kleine ruimte waarin de ouders, de schoonouders en de vroedvrouw en haar leerling samenkomen. De heftigheid waarmee de geboorte van het kind wordt geïllustreerd en beleefd. De geboorte die vastgelegd moet, ja moet, door de fotograaf Michel. In het verhaal zie en voel je de spanning. Bient die doof is en dus door zijn moeder als tolk erbij op de hoogte wordt gehouden. Maar tegelijkertijd voel je de onmacht. Voel je het onbegrip. Zeker ook nog omdat ze geen keuze hebben gemaakt voor de naam van het kind. Ja, Naomi heeft de naam als het meisje wordt… En Bient heeft de naam als het een jongen wordt. Is dat de eerste scheur in het sprookje? Immers Bient en Naomi kennen elkaar eigenlijk nog maar heel kort… Gerrit voor wie een stoel met armleuningen wordt gehaald…
In die ruimte voel je de spanning, zie je de uitdrukkingen van ongeloof en wordt de kiem gelegd voor het boek.
Het boek voelt als een schilderij waarbij de schrijfster soms met hele groet penseelstreken de levensloop vastlegt, maar waarbij je toch gebiologeerd raakt door de onderhuidse spanning die er in zit. Gerrit die zich heeft teruggetrokken in zijn eigen wereld van gedichten en Barbara die uiteindelijk haar gedachten ziet verdwarrelen… Twee mensen die door een brand en verlies zichzelf en elkaar zijn kwijt geraakt. En alsof dat niet genoeg is, de kanker zodanig uitzaait dat er maar een einde mogelijk is. Ik voel het proces, ik voel de onmacht, ik zie de personen zich verbijten.
Een verhaal van begin tot eind geweven, dat rond is. Een aanrader…