Lezersrecensie
Goed geschreven oorlogsboek
Het boek dat ik in handen heb is een paar dagen geleden per post aangekomen. Met 358 bladzijden is het een fors boek. 'Hitlers Geheime Ardennencommando' heet het. Vanaf de achterkant van de omslag kijkt een afgetrainde kop mij met harde ogen aan. Het is een foto van Michiel Janzen. Michiel Janzen is de auteur van het boek. Ik kende hem niet en dat is vreemd. Want Janzen schreef al eerder boeken, zoals 'De aanslag die moest gebeuren'.
'Hitlers Geheime Ardennencommando' is een thriller over het Ardennenoffensief. Geschreven in een stijl die we 'faction' noemen. 'Faction' is een mengvorm van 'fictie' en 'facts'.
En daar heeft Michiel Janzen een goed stuk werk afgeleverd. Jarenlang onderzoek naar de achtergronden van het Ardennenoffensief, maar ook naar de achtergronden van de voornaamste spelers van deze Duitse noodsprong. En we komen heel wat personen in zijn boek tegen die een rol speelden in het offensief. Eén van de belangrijkste personen is wel Otto Skorzeny, de man met het litteken op zijn gezicht. De man van de bevrijding van Mussolini. De man van geheime operaties.
Janzen is veel over Skorzeny te weten gekomen. Ook de tegenstanders van Skorzeny konden rekenen op de aandacht van Janzen. Amerikaanse soldaten die in een uithoek van het front wachtten op Kerstmis. Verwachtende, en hopende, dat deze uithoek zou blijven wat het was. Een stille uithoek waar grote troepenmanoeuvres niet mogelijk waren.
Dat zou veranderen in december 1944 toen mistflarden de donkere bossen veranderden in een slagveld en velen Kerstmis niet zouden halen. 'Voor hen zien ze een beangstigend schouwspel. In het oosten oogt de horizon onnatuurlijk licht en in het mistige weiland voor hen explodeert de grond in kraters van zand, staal en metaalsplinters.' Janzen beschrijft het alsof hij er stiekum bij was. De mistflarden heeft gezien die als kwade geesten tussen de donkere bomen van het bos hingen. De harde klappen hoorde van inslagen. De mannen hoorde roepen.
Duitse elite-eenheden, Fallschirmjäger, Waffen-SS'ers rukken op met nagemaakte Amerikaanse voertuigen en tanks. Gekleed in Amerikaanse uniformen. Janzen beschrijft hun opmars en de paniek die uitbreekt. Dat doet hij goed, en het is ook allemaal echt zo gebeurt. Maar Janzen doet ook nog iets anders. Hij combineert die ware gebeurtenissen, de paniek van dat slagveld, die stemmen gesmoord in rode sneeuw, met een plot dat had kunnen plaatsvinden. Een operatie die onderdeel was van het Duitse offensief en had kunnen gebeuren, en ja, wie weet waren die mannen van Skorzeny ook wel meer van plan.
Otto Skorzeny werd destijds 'de gevaarlijkste man van Europa' genoemd. Dat was oorlogspropaganda, maar de bedenkers van die term wisten meer van hem dan algemeen bekend zou worden. Nog lang na dat offensief in de Ardennen, zelfs lang na de oorlog, bleef Skorzeny een man waarmee rekening gehouden moest worden. Weten wij alles over hem? Kennen wij al zijn operaties?
De mysteries van Otto Skorzeny geven veel geloofwaardigheid aan het verhaal dat Michiel Janzen ons vertelt. De feiten van het offensief en de mannen die daar vochten, maar ook de fictie van een verhaal dat heel goed onderdeel had kunnen zijn van de strijd. Een onderdeel dat het verloop van de oorlog had kunnen beïnvloeden. Veranderen zelfs. Het is niet alleen de geloofwaardigheid van deze fictie die het boek goed leesbaar maakt. Het is vooral ook de schrijfstijl van Janzen.
Janzen, met een 'z', is één van de heel weinige auteurs uit het Nederlands taalgebied die er in slaagt zijn verhaal zodanig te vertellen dat je als lezer twijfelt of het wel een Nederlandse schrijver is. Vanaf de eerste bladzijde twijfel je niet aan de waarheid van wat je leest. Het moet haast wel waar zijn. Janzen maakt de lezer deelgenoot van één van de bekendste offensieven uit de Tweede Wereldoorlog en vlecht daartussen zijn verhaal dat de lezer tot aan de laatste bladzijde in spanning houdt. De karakters van zijn boek komen tot leven en laten de lezer bijna met ze meelopen. De nieuwsgierigheid laat je het boek niet wegleggen. On-nederlands voor een oorlogsboek.
'Hitlers Geheime Ardennencommando' is een thriller over het Ardennenoffensief. Geschreven in een stijl die we 'faction' noemen. 'Faction' is een mengvorm van 'fictie' en 'facts'.
En daar heeft Michiel Janzen een goed stuk werk afgeleverd. Jarenlang onderzoek naar de achtergronden van het Ardennenoffensief, maar ook naar de achtergronden van de voornaamste spelers van deze Duitse noodsprong. En we komen heel wat personen in zijn boek tegen die een rol speelden in het offensief. Eén van de belangrijkste personen is wel Otto Skorzeny, de man met het litteken op zijn gezicht. De man van de bevrijding van Mussolini. De man van geheime operaties.
Janzen is veel over Skorzeny te weten gekomen. Ook de tegenstanders van Skorzeny konden rekenen op de aandacht van Janzen. Amerikaanse soldaten die in een uithoek van het front wachtten op Kerstmis. Verwachtende, en hopende, dat deze uithoek zou blijven wat het was. Een stille uithoek waar grote troepenmanoeuvres niet mogelijk waren.
Dat zou veranderen in december 1944 toen mistflarden de donkere bossen veranderden in een slagveld en velen Kerstmis niet zouden halen. 'Voor hen zien ze een beangstigend schouwspel. In het oosten oogt de horizon onnatuurlijk licht en in het mistige weiland voor hen explodeert de grond in kraters van zand, staal en metaalsplinters.' Janzen beschrijft het alsof hij er stiekum bij was. De mistflarden heeft gezien die als kwade geesten tussen de donkere bomen van het bos hingen. De harde klappen hoorde van inslagen. De mannen hoorde roepen.
Duitse elite-eenheden, Fallschirmjäger, Waffen-SS'ers rukken op met nagemaakte Amerikaanse voertuigen en tanks. Gekleed in Amerikaanse uniformen. Janzen beschrijft hun opmars en de paniek die uitbreekt. Dat doet hij goed, en het is ook allemaal echt zo gebeurt. Maar Janzen doet ook nog iets anders. Hij combineert die ware gebeurtenissen, de paniek van dat slagveld, die stemmen gesmoord in rode sneeuw, met een plot dat had kunnen plaatsvinden. Een operatie die onderdeel was van het Duitse offensief en had kunnen gebeuren, en ja, wie weet waren die mannen van Skorzeny ook wel meer van plan.
Otto Skorzeny werd destijds 'de gevaarlijkste man van Europa' genoemd. Dat was oorlogspropaganda, maar de bedenkers van die term wisten meer van hem dan algemeen bekend zou worden. Nog lang na dat offensief in de Ardennen, zelfs lang na de oorlog, bleef Skorzeny een man waarmee rekening gehouden moest worden. Weten wij alles over hem? Kennen wij al zijn operaties?
De mysteries van Otto Skorzeny geven veel geloofwaardigheid aan het verhaal dat Michiel Janzen ons vertelt. De feiten van het offensief en de mannen die daar vochten, maar ook de fictie van een verhaal dat heel goed onderdeel had kunnen zijn van de strijd. Een onderdeel dat het verloop van de oorlog had kunnen beïnvloeden. Veranderen zelfs. Het is niet alleen de geloofwaardigheid van deze fictie die het boek goed leesbaar maakt. Het is vooral ook de schrijfstijl van Janzen.
Janzen, met een 'z', is één van de heel weinige auteurs uit het Nederlands taalgebied die er in slaagt zijn verhaal zodanig te vertellen dat je als lezer twijfelt of het wel een Nederlandse schrijver is. Vanaf de eerste bladzijde twijfel je niet aan de waarheid van wat je leest. Het moet haast wel waar zijn. Janzen maakt de lezer deelgenoot van één van de bekendste offensieven uit de Tweede Wereldoorlog en vlecht daartussen zijn verhaal dat de lezer tot aan de laatste bladzijde in spanning houdt. De karakters van zijn boek komen tot leven en laten de lezer bijna met ze meelopen. De nieuwsgierigheid laat je het boek niet wegleggen. On-nederlands voor een oorlogsboek.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van RendevandeKamp
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
