Zijn woorden genoeg?

Kunnen woorden iets uitrichten tegen terreur? En wat als terreur, hoe gewelddadig ook, voortkomt uit diezelfde woorden? Deze vragen zijn actueel. Deze vragen zijn moeilijk te beantwoorden. Vanuit zijn persoonlijke en professionele ervaringen stelt Frank Westerman deze vragen. Hoe overreed je een gijzelnemer zijn wapens neer te leggen? En dan het heden: kan je IS bestrijden met woorden, of moeten er pertinent bommen op? Is de ene terrorist de andere?

Westerman stelt al deze vragen, maar heeft/geeft er geen antwoorden op. Dit boek is dan ook geen essay, geen één groot argument voor het één of het ander. Frank Westerman twijfelt openlijk, stelt zichzelf kwetsbaar op, lijkt er af en toe niet meer in te geloven dat woorden goede wapens zijn. Is de pen wel machtiger dan het zwaard? Ik vind het sterk dat Westerman hier, als journalist, openlijk aan durft te twijfelen. Want wellicht is twijfel wel de manier om onze ideeën over (de vrijheid van) het woord aan te scherpen?

Een behoorlijk persoonlijk boek dus van Westerman, zonder duidelijk eind of antwoord. Beschouw het meer als de tijdelijke samenvatting van een langslepende discussie, met de kritische, tot denken aanzettende aantekeningen van een ervaren journalist. Tevens een mooie historische schets van een korte periode van 'home-grown' terrorisme in Nederland: de Molukse acties van 1975-1979. Zijn er lessen uit te trekken voor de toekomst? Wat is er overgebleven van de 'Dutch Approach': terroristen murw bepraten totdat ze zich overgeven?

Westerman beschrijft het met zijn karakteristieke oog voor detail en zijn scherpe vermogen de juiste vragen te stellen.