Pijnlijk herkenbaar schuldgevoel

Als iemand die zelf een moeder heeft met fronto-temporale dementie was dit boek pijnlijk herkenbaar. Hulde dat John de Wolf zo openhartig dit heeft willen delen. Het schuldgevoel dat John heeft bij het niet meer bezoeken van zijn moeder is bij mij herkenbaar. Maar ook bij de zus -mijn tante dus-. Soms was het net alsof ik in de herinneringen van mijn laatste bezoeken aan mijn moeder terug was. Alles is herkenbaar: het gedrag van onze beide moeders. Het verontschuldigen aan de begeleiding dat je zo weinig komt. De reactie van Mam op herkenbare muziek van vroeger. Plotselinge boosheid etc. In paniek raken om de dood. Het enige verschil tussen de moeders van John en mij is dat mijn moeder me wel nog herkent. Voor mijn tante -en dus de zus van mijn moeder- is het een stuk pijnlijker. Mijn moeder lijkt haar bijna helemaal niet meer te herkennen. Het is triest en zeer onrechtvaardig om te zien hoeveel kritiek John gekregen heeft. Ik geloof niet dat alle mensen die John veroordelen willen weten wat het is om de verbinding met je moeder kwijt te raken. Hoe het is om het besef te hebben dat langs gaan alleen maar pijnlijk is. Om te zien hoe iemand zo aftakelt en verzorgd moet worden. De enige hoop en wens die voor je moeder overblijft is dat je hoopt dat Mam vandaag nog mag heen gaan in vrede.