Nooit vergeten suite

Dit is het tweede boek dat ik van Akira Mizubayashi gelezen heb; de vorige was Hartenkoningin, ook een aanrader. Wat kan deze man prachtig over (klassieke) muziek schrijven! Het boek is opgebouwd in delen van de suite: Prelude (1934-1945), Allemande (1945), Courante (2016), Sarabande (2016), Menuet I en II (1945-46), Gigue (2017), en een proloog (1945 en epiloog (2020). Muziek die verbindt in tijden van oorlog, ondanks de vernietigende gevolgen van de waanzin van het Japanse keizerrijk, met een totalitair regime, waarin de wil van de Keizer, die als Goddelijk werd gezien, werd opgelegd aan een volk dat monddood was gemaakt. Gevolgen die meerdere generaties doorwerken.
Hortense Schmidt is vioolbouwer in Japan, ze beheert een prachtige cello (een Goffriller uit de 1712) die de briljante cellist Ken Mizutani in bruikleen heeft. Ken moet in 1945 het leger in, wetend dat dat waarschijnlijk zijn dood zal betekenen en laat de cello bij Hortence achter.
70 jaar later ontdekt Pamina, kleindochter van Hortence en ook vioolbouwer, een brief in de Goffriller die Hortense er in heeft verborgen... de Goffriller is in bruikleen gegeven aan de Franse cellist Guillaume Walter, en ze gaan op onderzoek uit naar wat er in de oorlog precies gebeurd is.
Voor de hoofdpersonen in dit boek biedt muziek een toevlucht uit de oorlogswaanzin en verenigt generaties over de dood heen.