Lezersrecensie
Al het blauw
Simon is 19, bijna 20, heeft het leven voor zich, doet zijn best om zich aan niets en niemand te binden en om vooral niet de geijkte paden te bewandelen. Carla is een jaar of 20 ouder. Getrouwd, niet tevreden in haar huwelijk, verlangend naar wat haar opvatting van liefde is.
Een liefdesgeschiedenis dus.
“Al het Blauw” is mijn eerste van Peter Terrin. Hij heeft me meteen overtuigd.
Er zijn van die dingen in een liefdesgeschiedenis die nooit voorop staan in het verhaal, maar die er wel degelijk zijn. Het geheim bijvoorbeeld, niemand lijkt ervan te weten, de twee geliefden hebben de meest uiteenlopende strategieën om dat zo te houden, maar als je tussen de regels door weet te lezen snap je dat iedereen in het stadje waar de roman zich afspeelt ervan weet, of toch op zijn minst een sterk vermoeden in die richting heeft. Zonder dat het ergens ter sprake komt slaagt Terrin er op de een of andere manier in je die wetenschap over te brengen.
Simon en Carla hebben vaker schepen achter zich verbrand, ze weten waar ze aan toe zijn als ze dat nu weer doen. Waarom niet dus? Ja, waarom niet? Wat is de één bereid voor de ander op te geven en vice versa, en is dat genoeg? Terrin weet tot het eind toe alle opties open te houden zonder daar gekunstelde constructies voor op te moeten zetten. Misschien is dat het, ja, wat me zo enorm is bevallen aan deze eerste kennismaking met de Vlaamse schrijver: het lijkt allemaal zo eenvoudig, zo simpel, zo natuurlijk. Dit schrijf je op, en “that’s it”. Juist deze gave tekent volgens mij een goede schrijver (en maakt me een beetje jaloers).
Het fenomeen “liefdesgeschiedenis” heeft een enormiteit in zich. Liefde, geschiedenis, ook al speelt het in een klein provinciestadje, toch lijkt de hele mensheid ermee begaan te zijn. Slapeloze nachten, geestelijk en soms lichamelijk geweld, voorouders, ouders, kinderen, het verleden, de toekomst, alles lijkt ervan af te hangen. Dat weten jullie, dat weet ik, dat weet Peter Terrin en met hem weten Carla en Simon het. Er zijn liefdesgeschiedenissen die de wereldgeschiedenis hebben veranderd, dat is waar. Maar geloof me, dat waren er maar heel weinig. De meeste (bijna alle) liefdesgeschiedenissen hebben op geen enkele wijze de loop van de wereldgeburtenissen veranderd, niet eens de nationale of de provinciale dagbladen werden gehaald. Zelfs dat maakt “Al het blauw” duidelijk. Daar mag je je eventueel een beetje rot over voelen. Maar niet te lang.
Terrin heeft het verhaal in de jaren ’80 geplaatst. INXS, cassettebandjes die vastlopen, bellen in een telefooncel, roken op café. Heel herkenbaar. Smullen.
Peter Terrin – “Al het blauw” (2021)
●●●●○ (4/5)
De complete recensie, met prenten en fragmenten vind je hier: https://rondetijd.blogspot.com/2023/01/al-het-blauw.html
Een liefdesgeschiedenis dus.
“Al het Blauw” is mijn eerste van Peter Terrin. Hij heeft me meteen overtuigd.
Er zijn van die dingen in een liefdesgeschiedenis die nooit voorop staan in het verhaal, maar die er wel degelijk zijn. Het geheim bijvoorbeeld, niemand lijkt ervan te weten, de twee geliefden hebben de meest uiteenlopende strategieën om dat zo te houden, maar als je tussen de regels door weet te lezen snap je dat iedereen in het stadje waar de roman zich afspeelt ervan weet, of toch op zijn minst een sterk vermoeden in die richting heeft. Zonder dat het ergens ter sprake komt slaagt Terrin er op de een of andere manier in je die wetenschap over te brengen.
Simon en Carla hebben vaker schepen achter zich verbrand, ze weten waar ze aan toe zijn als ze dat nu weer doen. Waarom niet dus? Ja, waarom niet? Wat is de één bereid voor de ander op te geven en vice versa, en is dat genoeg? Terrin weet tot het eind toe alle opties open te houden zonder daar gekunstelde constructies voor op te moeten zetten. Misschien is dat het, ja, wat me zo enorm is bevallen aan deze eerste kennismaking met de Vlaamse schrijver: het lijkt allemaal zo eenvoudig, zo simpel, zo natuurlijk. Dit schrijf je op, en “that’s it”. Juist deze gave tekent volgens mij een goede schrijver (en maakt me een beetje jaloers).
Het fenomeen “liefdesgeschiedenis” heeft een enormiteit in zich. Liefde, geschiedenis, ook al speelt het in een klein provinciestadje, toch lijkt de hele mensheid ermee begaan te zijn. Slapeloze nachten, geestelijk en soms lichamelijk geweld, voorouders, ouders, kinderen, het verleden, de toekomst, alles lijkt ervan af te hangen. Dat weten jullie, dat weet ik, dat weet Peter Terrin en met hem weten Carla en Simon het. Er zijn liefdesgeschiedenissen die de wereldgeschiedenis hebben veranderd, dat is waar. Maar geloof me, dat waren er maar heel weinig. De meeste (bijna alle) liefdesgeschiedenissen hebben op geen enkele wijze de loop van de wereldgeburtenissen veranderd, niet eens de nationale of de provinciale dagbladen werden gehaald. Zelfs dat maakt “Al het blauw” duidelijk. Daar mag je je eventueel een beetje rot over voelen. Maar niet te lang.
Terrin heeft het verhaal in de jaren ’80 geplaatst. INXS, cassettebandjes die vastlopen, bellen in een telefooncel, roken op café. Heel herkenbaar. Smullen.
Peter Terrin – “Al het blauw” (2021)
●●●●○ (4/5)
De complete recensie, met prenten en fragmenten vind je hier: https://rondetijd.blogspot.com/2023/01/al-het-blauw.html
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Ron Roelandt
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
