Tempel

Soms heb ik het gevoel dat het leven me ontglipt, of liever, dat de logica me als los zand door de vingers glijdt en ik de weg kwijt ben. Dat klinkt heel erg negatief. Tot voor kort was dat ook zo, een hele nare gewaarwording. Sinds ik “Tempel” heb gelezen weet ik dat het niet negatief hoeft te zijn. De vierde bundel van Mustafa Stitou heeft me een paar dingen duidelijk gemaakt. Het belangrijkste: het is goed zo.
“Tempel” zou verplichte kost op de literatuurlijst moeten zijn. “Tempel” hoort thuis op ieder nachtkastje, zowel in de eigen woonstee als in elke hotelkamer.

We zijn het contact met de werkelijkheid kwijt, leven ons leven als een reclamespot of een realityshow. En of we daar nu pissig om worden, of bedroefd, of dat we daarover in een deuk kunnen liggen, het maakt niets uit. We zitten op de trein en die stopt nergens meer.
We willen alles naar onze hand zetten, maar we maken onszelf belachelijk, vooral in de ogen van de wezens die deze aardkloot met ons delen. En er komt een moment dat Woeste Helena zich niet meer laat vangen.

Mustafa Stitou weet ons in een spiegel voor te houden zonder belerend te (willen) zijn. Wie wil – dit is het mooie van poëzie – kan een waarheid, een betekenis in de wirwar van gebeurtenissen zoeken – en vinden – in “Tempel”.
De bundel werd bekroond met de Awater Poëzieprijs.

Mustafa Stitou – “Tempel” (2013)
●●●●○ (4,5/5)

De volledige recensie vind je op mijn blog "Ron de tijd": https://rondetijd.blogspot.com/2023/01/tempel.html