Boeiende ontmoetingen tussen twee werelden

Recensie Minjan van Margot Vanderstraeten
Toen Minjan enige tijd geleden op de deurmat viel, had ik er onmiddellijk zin het te gaan lezen. Ik heb een brede interesse in jodendom. Ik beheers klassiek Hebreeuws en verdiep me onder andere in de Talmoed. Minjan bestaat uit drie delen. Het laatste deel is heel actueel, want het speelt zich af in de eerste lange lockdown.
Ik begon te lezen en vroeg me al lezende al snel af: wil ik dit boek wel lezen? Zijn de ontmoetingen niet te persoonlijk, te intiem om in deze vorm aan het papier toe te voegen? Ik vond de beschrijvingen van de personen en dan met name van Dan, de fotograaf, ver gaan. Ik kan me voorstellen dat hij zich gekwetst zou voelen. Ik besloot het boek weg te leggen en er voorlopig niet naar te kijken.
Maar …. na een paar weken heb ik het toch weer opgepakt. Het bleef steeds in mijn achterhoofd aanwezig. De volgende twee delen - ongeveer tweehonderd bladzijden - heb ik achter elkaar uitgelezen. De schrijfster heeft me overtuigd van haar integriteit. Of sommige gebeurtenissen, bijvoorbeeld een vrouw van Belz in het toehoorderspubliek, waar gebeurtd zijn ervoer ik niet langer als relevant: de disclaimer op de titelpagina onderstreepte dat nog eens. Een van de moto’s van het boek J’aime la rencontre nam het boek voor me in.
Het boek gaat niet over de haperende soms veel te korte beschrijving van joodse riten en symbolen, in dit boek staan menselijke ontmoetingen centraal. Daarbij is steeds voor de volle honderd procent respect voor elkaar. Of het nu gaat om het bijwonen van een sabbatsmaal bij Dahlia, de talloze gesprekken met Esther op ‘geheime’ locaties ,er is steeds respect waarbij de dingen af en toe ook met naam en toenaam genoemd worden. Ook het zeer persoonlijke verhaal over de ziekte van Martinus ,de vriend van de auteur, draagt bij aan de oprechtheid en de authenticiteit van Minjan.
Wie een boek over ontmoetingen tussen twee ver uit elkaar liggende werelden wil lezen, moet Minjan lezen!
Ruurd