Metaforen en symboliek, maar geen spanning

"“Die morgen werd hij wakker met een kop als een prop glaswol.”"
Luc Vancampenhout begon zijn schrijfcarrière in 1978 met deze zin; een zin van meer dan 160 pagina’s, die bekend werd onder de titel Bijna tot La Mancha. Inmiddels is de scenarist en schrijver enkele romans en literaire prijzen verder. Zijn liefde voor lange zinnen is hij nog niet kwijt, zoals blijkt in zijn eerste thriller: Een kus van vuur.

Wat doe je als jij wilt scheiden maar je man er niets van wil weten? Het overkomt Ellen, een vrouw die op jonge leeftijd stopte met haar carrière als model om met een steenrijke kunstenaar te trouwen. Na tien jaar is ze het zat en wil ze haar vrijheid terug. Ellen voelt zich verstikt in haar relatie met Vic, die dertig jaar ouder is en wiens humeur zelden goed te noemen is.
Ellen vindt haar bondgenoot in haar oude minnaar Tom, met wie ze tien jaar geleden vluchtte. Beiden vonden ze hun geluk in Vic: Ellen zocht een stabiele relatie en Tom een mentor om zijn kunsten te ontwikkelen. Maar is Tom er wel klaar voor om zijn kunstenaarsleven op te geven? En hoe ver wil Ellen gaan om geld te krijgen zodat ze een nieuw leven kan starten?

Vancampenhout won in Vlaanderen verschillende prijzen voor zijn literaire werk, maar schreef nooit eerder een thriller. Een kus van vuur  is doorspekt met lange zinnen, soms tot wel anderhalve pagina lang, inclusief witregels en meerdere verhaallijnen. In de literatuur kan dit werken en kan een dergelijke techniek met een goede uitwerking veel kracht geven, maar in boeken over misdaad zijn lange zinnen eerder een valkuil. Als lezer van een thriller wil je niet terug moeten lezen om de draad van het verhaal niet kwijt te raken, maar wil je meegevoerd worden in intriges. In Vancampenhouts thriller is het soms lastig om bij de les te blijven en niet af te dwalen.

Een extra moeilijkheidsgraad is dat er regelmatig Frans wordt gesproken door de personages, zonder dat er uit de context af te leiden is waar het gesprek over gaat. In films heeft dit zo zijn charme, maar in een boek kan het storend werken als je de taal niet machtig bent.

Deze thriller moet het niet hebben van spanning, maar bouwt op metaforen en symboliek. Zo heb je de Dood, die regelmatig zijn licht werpt op het verhaal maar ondertussen als een onheilspellende schaduw altijd aanwezig is. Daarnaast heb je het kwaad en gevoelens van wraak, die Vancampenhout terug laat keren in het schilderij van Ellen, de bodemloze put en het vuur dat steeds terugkeert.

Een kus van vuur  is een thriller die eerder naar literair neigt dan naar traditioneel. En dat is waar het verhaal rammelt. De spanning ontbreekt en de personages worden regelmatig theatraal afgeschilderd. Lezers die graag symboliek ontdekken in een boek, hebben echter een mooie kluif aan dit verhaal.