Prachtig eerbetoon

Rachelle Unreigh schrijft het verhaal op van haar moeder Mira. De Tjechische Mira is inmiddels negenentachtig en ziek. Ze heeft als tiener vier concentratiekampen, waaronder Auschwitz, en een dodenmars overleefd. Toch bleef ze altijd de goedheid van de mensnzien. Dochter Rachelle wil haar verhaal, herinneringen en positiviteit opschrijven.

In dit verhaal wisselen heden en verleden elkaar af. Herinneringen, anekdotes en verhalen vertellen het leven van Mira, van haar jeugd tot haar laatste dagen. Sommige herinneringen zijn behoorlijk heftig, zoals de dood van haar ouders, en hoe Mira zich altijd bleef concentreren op de vrolijke dingen.

'Het is veel belangrijker te onthouden hoe mensen hebben geleefd dan hoe ze stierven.'

Mooi ook dat er veel geschreven wordt over Joodse gebruiken. Zo las ik dat, als je ouder overlijdt, je een jaar moet rouwen. Dan heb je je plicht gedaan, kun je er na het leven weer omarmen en je daar niet schuldig om hoeft te voelen.

De auteur was veel langer bezig met rouwen. Maar het is juist een 'opdracht' om na de tijd van rouw de geliefde te eren door zijn/haar goedheid in jouw leven voort te zetten, want zelf kan degene dat niet langer. Het is een blauwdruk voor de voortzetting van het leven. De auteur had hier grote moeite mee. Maar het opschrijven van dit boek was helend voor haar. Ik vind het zelf een hele mooie hoopvolle gedachte.

'Het geluk is nabij, omdat het geluk altijd nabij is je moet er alleen in geloven.'

Een indrukwekkend verhaal, kwetsbaar en hoopvol. Een eerbetoon aan een bijzondere vrouw en de liefde tussen moeder en dochter.