Het veel te volle huis vol spanning, vriendschap en maatschappelijke vraagstukken

In dit derde deel over Het Ministerie van Oplossingen slaan de vrienden Nina, Alfa, Ruben en mevrouw Vis de handen weer ineen om anderen te helpen. En ze zijn niet alleen, ze krijgen hulp van nieuwe vrienden! Als Nina en Alfa een fossiel, een glinsterend schrift en een sjaal vinden in de gymzaal, vinden ze dat maar raar. Ook de nieuwe meester gedraagt zich een beetje vreemd. Wanneer ze hem volgen naar een huis in een bos blijkt een nieuw hulpvraagstuk te zijn geboren.

Zoals we uit de vorige delen weten, zijn de vrienden er op gebrand iedereen te helpen. Ze zijn lief en behulpzaam, vol energie, wilde plannen en creatieve oplossingen. Nina, Alta, Ruben en mevrouw Vis zijn bereid iedereen te helpen, maar met hun goede bedoelingen en zachtaardige karakters zijn ze misschien ook wat te goedgelovig. Moet je soms wantrouwig zijn of juist altijd van het beste van iemand uitgaan? Dat zijn serieuze vragen als het gaat om vriendschap, maar helemaal als je voor een geheim ministerie werkt. Dit is een van de vraagstukken die Het veel te volle huis rijk is en Rooseboom heeft dit mooi in het verhaal ingepast.

Maar dat is niet het enige vraagstuk dat Rooseboom aankaart. Ook nu is er ruimte voor een groter maatschappelijk probleem, maar ook voor kleinere problemen die voor kinderen en tieners toch best groot kunnen zijn, zoals verliefdheid of de veranderingen van je lichaam die de pubertijd met zich meebrengt.
Of het nou gaat om een groter sociaal vraagstuk of problemen van tieners, Rooseboom haalt de onderwerpen dichtbij door de vrienden in de problemen te laten duiken. Ze bekijken alle mogelijke kanten van het probleem, om de juiste oorzaak te kunnen achterhalen. Ook al heb je zelf niet met dergelijke problematiek te maken (gehad), hierdoor wordt het wel heel gemakkelijk om je in te leven in andermans situatie. Een probleem dat in eerste instantie wordt afgedaan als nonchalance en vreemd, blijkt een heel groot achterliggend verhaal te hebben. En is dat niet bij iedereen het geval? Iedereen heeft zijn eigen verhaal.
Voor de "kleine" problemen had de schrijfster naar mijn smaak wat minder ruimte en aandacht. Dat had van mij wel meer mogen zijn, juist omdat dit problemen zijn die de lezers van het boek veel bekender voor zal komen. Het zullen problemen zijn waar zijzelf ook mee te maken hebben of gaan krijgen.

En gelukkig, voor problemen klein en groot, er is altijd een oplossing! Dat bewijst het Ministerie van Oplossingen ook dit keer. Sanne Rooseboom kiest niet voor de meest voor de hand liggende problemen en dito oplossingen, maar dat maakt het boek juist onvoorspelbaar en spannend. Toch is het nergens ongeloofwaardig. Zelfs niet op momenten dat het ministerie vanuit Genève budget, hele handige tips en hulpmiddelen krijgen om de laatste losse eindjes van het verhaal mee aan elkaar te kunnen knopen. Nee, zonder een moment te twijfelen aan de ideeën en de oplossingen sleuren de kinderen je door het probleem en het boek heen. De problemen zijn elke keer net even anders dan je denkt en de oplossingen voor de problemen ook. Dat getuigt er van dat niet alleen de vrienden creatief zijn, maar Sanne Rooseboom ook!

Dat de kinderen van het ministerie niet alleen een verkleedkist, maar ook een hele trukendoos vol smoesjes hebben, zal je niet verbazen. Zeker niet als je ook de eerdere delen kent. Vooral Nina is een kei in het verzinnen van smoesjes en leugentjes om bestwil, maar mevrouw Vis kan er ook wat van! Niemand mag van het bestaan van het Ministerie weten, al helemaal de zilvermannen niet en er is behoorlijk wat creativiteit voor nodig om te voorkomen dat ze gesnapt worden. En dat maakt het boek soms behoorlijk spannend.
Toch viert de spanning vooral in het begin en in het einde van het boek hoogtij, maar kabbelt de verhaallijn daar tussen wat langzaam voort. Het verhaal begint spannend als de kinderen rare voorwerpen vinden en ze merken dat een meester vreemd doet, maar al snel is dat opgehelderd en is er vooral veel tijd voor het oplossen van het probleem. Gelukkig komt er weer een hoop spanning kijken aan het einde van het verhaal, maar het stuk tussen begin en einde is vrij lang(zaam).

Het Ministerie van Oplossingen en het veel te volle huis is het derde deel uit de serie, maar ook goed los te lezen en heeft alles: vriendschap, behulpzaamheid, creativiteit en spanning. Het boek is lief, maar ook stoer en daardoor voor zowel jongens als meiden fijn om te lezen. Ik ben erg enthousiast over de fijne schrijfstijl, het bespreken van maatschappelijke problemen en het sociale karakter, dit keer iets minder enthousiast over het wat tamme middenstuk van het plot. Maar al met al een aanrader en laat me uitkijken naar een nieuw avontuur vol hulpvragen om op te lossen door het Ministerie van Oplossingen.