Een novelle over de verstikkende werking van jaloezie.

De novelle ‘Jaloezie’ is één van de delen van een -onafhankelijk van elkaar te lezen- filosofisch drieluik over grote emoties. In dit verhaal neemt Saskia de Coster de lezer mee in de relatie tussen een moeder en haar dochter Emmy; een verstikkende relatie die Emmy wegjaagt van haar moeder. De lezer stapt in het leven van moeder en dochter op het moment dat Emmy niet op komt dagen op haar eigen verjaardag. Ze laat niets van zich horen, moeder is radeloos.
De novelle is geschreven vanuit het perspectief van moeder, de lezer wordt meegenomen in haar gedachten, angsten en handelen. Zo nu en dan volgt een dialoog tussen moeder en dochter waar de goedbedoelde, maar verstikkende werking van moeder voelbaar wordt.

Quote: ‘In de berging is het trapladdertje niet. Het is ook verdwenen, alles verdwijnt hier, het heeft voetjes gekregen en is gaan lopen, alles en iedereen loopt weg van haar, ze is zo verlaten als ze groot is, de verlatenheid in persoon, aangename kennismaking, ik ben Verlaten, dat is mijn naam.’

De reeks ‘een kleine filosofie van grote emoties’ en de beschrijving op de achterflap doen vermoeden dat deze novelle op verhalende wijze een filosofische analyse van de emotie ‘jaloezie’ weergeeft. Deze novelle is echter gericht op één facet van jaloezie: de beklemmende liefde van moeder op dochter. Van een van de meeste toonaangevende pennen als Saskia de Coster mag de lezer verwachten dat dit ene facet dan ook goed uitgediept wordt, dit is echter niet zo. Het verhaal blijft op de vlakte, kruipt je niet onder de huid. Ondanks dat het verhaal zelf wel de moeite waard is om te lezen, stelt het vanwege de ontbrekende analyse en het eenzijdige facet toch teleur.