Roman met veel gezichten

Lang had ik het gevoel een kinderboek te lezen. Dat heeft natuurlijk met het perspectief te maken. Maar waar bijvoorbeeld heel beeldend geschreven wordt over de effecten van drugs is het zeker géén kinderboek. En in het laatste deel word het alsnog spannend en is het uiteindelijk dus toch nog een beetje een thriller.
Maar ik zou het boek zeker niet als zodanig duiden. Ik vind het een roman. Met veel gezichten, dat wel.
Het is zeker niet slecht geschreven maar omdat je door de verwachting waarvoor Het verborgen geheim heeft gezorgd op het verkeerde been bent gezet als je het boek begint te lezen. De invalshoek vanuit de 12-jarige hoofdfiguur creëert een kindperspectief en zo wordt er ook geschreven. Dat stelt teleur, mij althans. Maar dan zijn er plotseling uitzonderlijk goed geschreven passages met overwegingen die dan een kind mogen worden toegeschreven maar die qua formulering dat niveau ver ontstijgen. Zo is er met bovendien het thrillerachtige laatste deel een roman ontstaan met veel gezichten.