Tel maar af...

Je hebt voor jonge kinderen van die aftelboeken. Die gaan dan van: 'Er waren eens tien beren, eentje ging acteren en toen waren er nog maar 9 beren broodjes aan het smeren.
Dat is ook het recept voor dit boek, maar dan niet op rijm.
Het boek leest heel fijn. In het begin maak je kennis met verschillende personages. Maar het is zo geschreven dat het je geen moeite kost om de personages te onthouden. Ook leer je ze allemaal een beetje kennen.
Carol, de hoofdpersonage, neemt je mee het hele verhaal in. En je wilt weten of de dreiging van buitenaf of juist van één van de deelnemers van de schrijfclub komt of juist van de de schrijver Victor Aster.
Alle gebeurtenissen krijgen de ruimte in het verhaal, zodat je zelf ook tijd krijgt om erover na te denken. Wel had ik na een aantal hoofdstukken door wie de dader of daders moest zijn, dus voor mij kwam dat op het einde van het boek niet als een verrassing. Naar diens beweegredenen kon ik een beetje gokken, en tegen het einde van het boek werd verteld waarom de dader tot deze beslissing kwam.
Ondanks dat ik vrij snel wist wie de dader of daders was/waren, heb ik genoten van het boek. Ik wilde toch verder lezen hoe het zou aflopen en toch ook de waarom vraag goed beantwoord zien. Er zat de hele tijd toch die spanning in, van hoe gaat de dader dit nu weer aanpakken.
En nog mijn complimenten voor de kaft, mooi gedaan.