Ode aan het Amsterdam van vroeger

Amsterdam, 5 jaar na de coronapandemie. Jeugdvrienden Jan en Leo wonen al hun hele leven in de hoofdstad, maar die is niet meer wat het ooit geweest is. Beiden hebben ze de stad zien veranderen van een authentieke stad, met donkere kanten en al, tot een Airbnb-paradijs waar toeristen met rolkoffers en heel veel dronken Britten op vrijgezellenfeest rondlopen. Vooral Jan heeft hier moeite mee.

Leo is de verteller van het verhaal. Grappig aspect: Leo is dood. Hij vertelt dus zowel over zijn leven en zijn vriendschap met Jan en hoe het is om dood te zijn. Het heeft voordelen (hallo, naakte buurvrouw onder de douche!) en nadelen (moet ik voor eeuwig door de straten van Amsterdam zweven?).

Hoewel corona slechts af en toe wordt genoemd, is het hoofdonderwerp toch wel de teloorgang van onze hoofdstad. Het komt eigenlijk neer op ‘Vroeger was alles beter’, maar dan zonder dat het klagerig wordt. Het perspectief van een geest als verteller is origineel gevonden en een leuk idee. Dood aan de Amstel is de beschrijving van het leven van twee mannen van middelbare leeftijd, waarin liefde, vriendschap, de dood en natuurlijk de stad Amsterdam centraal staan. Een bijzonder boek waar ik erg van heb genoten!