"We mogen geen tijd verspillen aan ongelukkig zijn.."

Na veel jaren van verschillende verhalen en speculaties komt er een andere variant vanuit een ander perspectief op de gebeurtenis omtrent de verdwijning van Agatha Christie. De minnares van Archie, Agatha's man, doet een boekje open over wat er (eventueel) gebeurd kan zijn in de 11 dagen van de verdwijning van Agatha in 1926.

Het is deels geschreven dat gebaseerd is op feiten, maar aangezien Agatha er nooit iets over heeft willen/kunnen vertellen en de mensen in haar omgeving alleen hebben kunnen bedenken wat er die 11 dagen is gebeurd of wat er zich heeft afgespeeld, wordt er ook invulling gegeven aan het verhaal door Nina de Gramont. Het is vanuit meerdere perspectieven en meerdere tijden geschreven, dit geeft een leuke en verfrissende wending die je bij het verhaal houd. In het begin is het even ontdekken vanuit wie je het leest en wat de connectie is met de verdwenen schrijfster. Naarmate je het boek verder leest kom je in een flow en begin je vooruit te denken over wat er die 11 dagen met Agatha en haar gezin is gebeurd, waarom het is gebeurd en wat het verleden van o.a. de minnares te maken heeft met de verdwijning.

De monoloog tussen Agatha en een hotelgast is een mooie omschrijving van het boek, "We mogen geen tijd verspillen aan ongelukkig zijn.." Waarop Agatha antwoord: "Ik verspil mijn tijd veel liever aan gelukkig zijn." Dit gebeurd door verschillende personen op verschillende manieren die, op verschillende manieren en vormen proberen het verleden en het heden te kunnen verbinden en door te accepteren zoals het is.

Het boek is minder spannend dan verwacht maar het leest makkelijk weg. De kaft is prachtig en uitnodigend. Het verhaal is verfrissend en vraagt vrijwel elke pagina om verder te lezen. De afwisseling van tijdsperiodes is er ook zeker recht op!