non fictie dat leest als fictie

Een gezin komt terecht in het kalifaat.
Wat bezielt hen ? Hoe kan het zo ver komen ?
Hoe groeien extremistische denkpatronen ? Wie is er gevoelig voor ?
En wat met hun familie die achterblijft ?

Zowel door de schrijfstijl als omwille van het onwaarschijnlijke verhaal, vergeet de lezer dat het om non fictie gaat. Zelfs wanneer de auteur zijn belevenissen en onderzoekswerk verwoordt.
De lezer voelt het verhaal. "Haar dochter van drie huilt niet als een kind. Ze huilt als een volwassene."

"Elke ziel op aarde is ... moslim van origine." "De moslims gingen Europa overheersen ..." "Je mocht ... stelen van mensen die ongelovig zijn."
Ligt de kiem en ontstaan in het onbegrepen voelen, angst, uitzichtloosheid, naïviteit en/of nood aan houvast ?

Ongelofelijk wat Laura allemaal heeft meegemaakt van kind tot jongvolwassene. Als je het hele verhaal uit hebt, is het schrikken dat ze op het einde van het verhaal slechts 21 (?) jaar is.